افسانه بیابان؟

یکی بود، یکی نبود. غیر از شن، هیچی نبود. درواقع تنها چیزی که سیگما میدید؛ فقط شن بود و بلیطی در دستش؛ بلیطی به مقصدی در ناکجاآباد. او که بود؟ اینجا چه میکرد؟ جواب هیچ‌یک از اینها را نمی‌دانست. شاید فراموشی داشت، حتما فراموشی داشت؛ نمیتوانست همینطور از هوا به‌دنیا آمده باشد... میتوانست؟ نمیدانست؛ فقط میدانست مردم وقتی به‌دنیا میایند از یک پدر و از یک مادر به‌دنیا می‌آیند نه از هوا؛ اما نمی‌دانست این‌را از کجا میداند. چندین روز را در تشنگی و گشنگی گذراند و همین‌طور راه رفت تا ببیند چه میشود. نتیجه خوشایند نبود.

سیگما موهبتی داشت که همه گروه‌های خلافکار آنرا میخواستند، موهبت خواندن خاطره‌های مردم؛ موهبتی خنده‌دار برای کسی که خاطره‌ای ندارد. سیگما توسط گروه‌های مختلفی استخدام و یک‌بار دستگیر شد؛ اما او اینها را نمی‌خواست، فقط یک خانواده میخواست، یک حامی.

سپس سر و کله فیودور پیدا شد. او قول یک خانواده داد و سیگما چاره‌ای نداشت جز اینکه قبول کند و کرد؛ او "کاسینوی آسمان" را به عنوان خانه انتخاب کرد. شب‌های زیادی بی‌خوابی گذراند تا نام تک‌تک مشتریانش را حفظ کند؛ مشتریانی از تمام نقاط دنیا که خانواده‌اش بودند، در مکانی که قانونی در آن وجود نداشت؛مکانی که بعدها نابود شد‌.

سیگما به‌عنوان دستیار نیکولای برای فراری دادن فیودور و دازای از زندان انتخاب شد، و سپس دازای او را همکار خود دانست و ترغیبش کرد خاطرات فیودور را بخواند؛ خاطراتی که موجب مرگ او شدند. در آخر سیگما نه دوستی داشت و نه خانواده، نه جایی که بتواند آنرا خانه صدا کند. او تنهای تنها بود.