زندگی دوباره پارت۳

از زبون مری: یک هفته تا مدرسه ها مونده بود. خیلی نگران بودم. من هیچ وقت دروغ نگفته بودم یا فرار نکرده بودم. همیشه منطقی عمل می کردم و همه چیز باید برنامه ریزی شده می‌بود. ولی حالا داشتیم کاری می کردیم که اصلا نمی دونستیم چی در انتظار مونه. مامان داشت مقدمات مدرسه رو آماده می کرد و نصیحت مون می کرد و هر لحظه من بیشتر معذب می شدم.🤦🏻 ولی مایک انگار مشکل زیادی نداشت. بازیگریش خوبه و کار های شری زیاد کرده😂 ولی برای آدم آرومی مثل من خیلی سخته. باید دو روز زودتر حرکت کنیم تا به مدرسه جدید مون برسیم (مدرسه توی یه شهر دیگه هست) پس با این حساب پنج روز دیگه فاجعه شروع میشه...

(پنج روز بعد) خیلی نگرانممم. سوار قطار شدیم و برای مامان که توی ایستگاه وایساده دست تکون می‌دیم. یه لحظه احساس گناه می کنم. شاید شما خیلی به این موضوع اهمیت ندید ولی برای من مهم بود. چهره مامان پر از اعتماد بود و لبخند میزد. نمیدونست که داریم از اعتمادش سو استفاده می کنیم. ناراحتی کل وجودم رو گرفت. قطار حرکت کرد و دیگه چیزی ندیدم....

از زبون مایک: مثل اینکه خوابم برده بود. با صدای مری از خواب پریدم. به نظر ناراحت و نگران بود. راستش خودم هم حس خیلی خوبی نداشتم ولی حال مری خیلی بدتر بود. نمی خوام قضاوتش کنم ولی یکم لوسه. نیشم رو باز کردم و گفتم:« چرا ناراحت شدین بابا؟ حداقل از خونه اومدیم بیرون! داشتیم کپک می‌زدیم اون تو😂.» حال مری اصلا بهتر نشد که هیچ، بدتر هم شد. ماریا هم یه چشم غره بد بهم رفت. خنده ام محو شد. خمیازه کشیدم. اصلا این دختر ها رو درک نمی کنم. من فقط میخواستم یک حال و هوا عوض بشه ولی مثل اینکه خیلی دوست ندارم. بی خیال شدم و به بیرون زل زدم...

از زبون ماریا: مری حالش خوب نبود. مایک هم که همش مسخره بازی در می آورد. داشتم دیوونه می‌شدم. بالاخره تموم شد. پیاده شدیم. هر کس به یه طرف می رفت و با سرعت چمدون هاشون رو روی زمین می کشیدن. انگار مسابقه بود. وسایل رو برداشتیم و به جای این که تاکسی بگیریم و به سمت مدرسه بریم، سه تا بلیت به نیویورک خریدیم و دوباره سوار قطار شدیم. تصمیم گرفتم به خودم استراحت بدم چون به انرژی ام نیاز داشتم. چشم هام رو بستم و به دنیای خاموشی رفتم😪