شعر هایی از مولانا

عشق یعنی مشکلی آسان کنی ٫ دردی از درمانده ای درمان کنی ٫ در میان این همه غوغا و شر ٫ عشق یعنی کاهش رنج بشر ٫ عشق یعنی گل بجای خار باش ٫ پل بجای اینهمه دیوار باش ٫

عشق را بی معرفت معنا مکن٫گرنداری دانش ترکیب رنگ بین گل ها زشت و زیبا مکن٫پیرو خورشید یا آیینه باش ٫ هرچه عریان دیده ای افشا مکن٫ای که از لرزیدن دل آگهی٫هیچ کس را هیچ جا رسوا مکن٫ دل شود روشن ز شمع اعتراف ٫ با کس اگر بد کرده ای حاشا مکن٫ زر به دست طفل دادن ابلهیست٫اشک را نزر غم دنیا مکن٫ خوب دیدن شرط انسان بودن است٫عیب را در این و آن پیدا مکن

بی همگان به سر شود بی تو به سر نمیشود ٫ زاغ تو دارد این دلم جای دگر نمیشود ٫ دیده عقل مست تو چرخه چرخ پست تو٫گوش طرب به‌دست تو بی تو به سر نمیشود

دلبر و یار من تویی رونق کار من تویی٫باغ و بهار من تویی بهر بود بود من ٫ خواب شبم ربوده ای مونس من تو بوده ای ٫ درد توام نموده ای غیر تو نیست سود من٫جان منو جهان من زهره آسمان من ٫ آتش تو نشان من در دل همچون عود من٫جسم نبود و جان بدم با تو بر اسمان بدم٫هیچ نبود در بین گفت من وشنود من ٫

اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل من ٫ دل من را ندو من دانم و دل داند من ٫ خاک من گل شود و گل شکفت از گل من ٫ تا ابد مهر تو بیرون نرود از دل من ٫