هدف ما از زندگی چیه؟

سوالی که مدت هاست ذهن خیلی ها رو درگیر کرده، در این مطلب شما رو با معروف ترین ایده ها در این باره آشنا خواهیم کرد.

اولین ایده در این باره که تئوری تاریکی هم هست به اسم (DETERMINISM) یا (جبرگرایی) این ایده اینو میگه همه چیز از قبل برای تو برنامه ریزی شده و سرنوشت تو از قبل تایین شده و تو هیچ انتخابی نداری، فکر می کنی که حق انتخاب داری اما این طور نیست و اون چیزی رو که باید انتخاب کنی رو انتخاب کردی. یعنی زندگی کردن مثل فیلم دیدن هست و تو هیچ نقشی در تصمیمات خودت نداری و داری فقط نگاه میکنی و فکر میکنی انتخاب داری. احتمالا دیگه ای که ممکن بود اتفاق بیفته، نیفتاد مثل یه فیلم، بین اینکه امشب بری مهمونی یا بمونی خونه پای نتفلیکس یکی رو انتخاب کردی و اونیکی رد شد و تو فکر کردی حق انتخاب داشتی اما نه، از قبل برات تایین شده بود.

ایده بعدی (MOHISM) هست که توسط یه فیلسوف باستانی چینی به اسم (موصی) که ۴۷۰ سال قبل از مسیح به دنیا اومده به وجود اومده. اون ایده اش که خیلی معرفه به اسم (UNIVERSAL LOVE) یا (عشق جهانی) هست و میگه که ما به دنیا اومدیم تا محبت و عشق رو نسبت به همه چیز و همه کس خارج از انتقادات شخصی ای که داریم درک بکنیم، به طور خلاصه میگه که اومدیم عشق رو تجربه کنیم. من به شخصه با این ایده مخالفم.

ایده بعدی (CYNICISM) یا (کلبی گرایی) هست که توسط یه فیلسوف یونانی به اسم (ANTISTHENES) به وجود اومده که ۴۴۵ سال قبل از مسیح بوده و مدرسه سینیک توی فلسفه رو رو اون بوده که افتتاح کرده و میگه که باید خودت رو از مادیات خلاص کنی و با طبیعت یکی بشی و چیزایی مثل پول، شهرت، قدرت تو رو از مسیرت به بیرون میندازن و نباید در بند این مادیات باشی و بیخیال بشی و بفهمی انسان بودن یه چیز طبیعیه و با طبیعت یکی بشی.

ایده فلسفی بعدی (HEDONISM) یا (لذت گرایی) هست و اولین بار توسط (ARISTIPPUS) یونانی بنیان گذاری شده. این ایده میگه، هدف زندگی کردن لذت بردن هست، یعنی باید از لحظه ای که توشی لذت ببری نباید یه مدت سختی رو تحمل کنی تا بعد بتونی لذت ببری باید در لحظه زندگی کنی و به طور خلاصه میگه هدف از زندگی لذت بردن هست.

ایده بعدی که خیلی ترسناک هست (NIHILISM) یا (پوچ گرایی) که یکی از افرادی که بهش اعتقاد داشته فردیک نیچه بوده و این ایده میگه زندگی معنی ای نداره، تو به دنیای میای و میمیری همین و بس و ما انسان ها بیخودی داریم برای زندگی معنی درست می‌کنیم، در صورتی که هیچ معنی ای نداره. البته این ایده رو با منفی گرایی اشتباه نگیرید یه مثال بزنم یه لیوان نصف اش آب هست مثبت گرا میگه نصفش پره منفی گرا میگه نصفش خالیه اما پوچ گرا میگی چه اهمیتی داره که چقدر توی این لیوان آب وجود داره.

ایده بعدی که ایده خیلی جالبیه اسم اش (هستی گرایی) میگه هر کس در زندگی اش معنی زندگی رو پیدا میکنی و علت وجود داشتن هر کس برای خودش متفاوته یکی در عبادت با خدا اینو پیدا میکنه، یکی وقتی مادر میشه، یکی در پیدا کردن رفیق یکی در انجام بازی های ویدیویی یا همون گیمینگ و یکی در تفریح و خوش گذرونی، و خلاصه معنی زندگی برای هرکی متفاوته.

ایده بعدی تناسخ هست که میگه تو انقدر میای روی زمین و تا رشد بکنی و تکامل پیدا کنی و بر میگردی به دیواین به نور به خدا یا هرچی که میخواین اسمشو بزارین و خب خودتون بیشتر از من درباره تناسخ اطلاعات دارین.

ایده بعدی که مولانا بهش اعتقاد داشته و میگه که من اومدم انسان بودن رو تجربه کنم و بعدش برگردم به خودم یعنی در واقع من در این قفس زندانی شدم تا تجربه اش کنم و دوباره برگردم به خودم. مثل زندانی شدن که مدتی در زندانی و دوباره برمیگردی و ممکنه بار های بعد به علت های دیگه بیفتی زندان اینم اینطوریه که ممکنه بار بعد به شکل یه موجود دیگه بیایم روی این جهان و دوباره برگردیم به خودمون و اونی که مارو گذاشته توی این قفس دوباره مارو رها و آزاد کنه.