رباعیات خیام

خیام اگر ز باده مستی خوش باش * با ماه رخی اگر نشستی خوش باش * چون عاقبت کار جهان نیستی است*پندار که نیستی چو هستی خوش باش

در کارگه کوزه گری رفتم دوش *دیدم دو هزار کوزه گویا و خموش * هر یک به زبان حال می‌گفتندی* کو کوزه گر و کوزه خر و کوزه فروش

هر طایفه ای ز من گمانی دارد، من زانِ خودم هر آنچه هستم ، هستم

ای دل چو زمانه می‌کند غمناکت * ناگه برود ز تن روان پاکت * بر سبزه بشین و خوش بزی روزی چند * زان پیش که سبزه بَردَمَد از خاکت