روح گمشده ی من

مثل همیشه تنها بودم در درون خودم من بودم و افکارم من بودم و درد هایم من بودم و احساسات عجیب و غریبم که هیچ کس حتی خودم نمی‌توانست درست آنها را درک کند چیزهایی از وجود من که نه در قالب کلمات میگنجید و نه میشد آنها را به تصویر کشید و حتی اشک هایم پاسخگوی آنها نبود باید چه میکردم

پس گوشه ی تخت می‌نشستم و فکر میکردم به آنها فکر میکردم ولی نمیفهمیدمشان همیشه برایم سوال بود چه طور می‌شود مسائل ریاضی و فیزیک را به سادگی فهمید ولی احساسات را نفهمید راستش درک احساسات در واقع هنر بزرگ تری است ولی همه در این دنیا برعکس تصور می‌کنند اصلا شاید این دنیا واژگون شده باشد یا شاید من واژگون شده ام فقط میدانم که هر چیزی بود هر چیزی که شما یا من اسمش را بگذاریم درد داشت

مثل هر دفعه این درد جز با یک کار تمومی نداشت پس بلند شدم و مشتم را محکم به دیوار کوبیدم دوباره...دوباره..دوباره اشک هایم جاری شده بود و انگشت هایم قرمز ناگهان صدایی ناآشنا شنیدم ولی انگار سالها میشناختمش این عجیب ترین تجربه عمرم بود یکهو یادم اومد من در خونه تنهام پس با ترس سرم را برگردوندم و به کسی که حالا جای من روی تخت نشسته بود خیره شدم _تو...کی هستی؟؟؟

خب امیدوارم خوشتون اومده باشه بگید ادامه بدمش یا نه💖