گم شـده بودم

من توی دنیا ی خیالی خودم، گم شده بودم. دنیایی که ارزوم بود. اون خدمتکار بدجنس به مادرم زهر داد و کشتش. من دیدم که زهر ریخت. اما به کی میگفتم؟ چون غیر از اون خدمتکار، کس دیگه رو نداشتم. افسرده و کسل شده بودم. یه دختر توی ۱۵ سالگی مگه چقدر میتونه زجر بکشه، مورد تمسخر دوستاش قرار بگیره. اما به کی این هارو میگفتم؟ به اون خدمتکار بد جنس؟ حاضرم بمیرم ولی حتی نگاش هم نکنم، چه برسه به صحبت کردن!

توی دنیایی بزرگ می شدم که بچگی توش معنی نداشت، چون هر روز باید برای اون زن بدجنس، خدمتکاری به ما خیانت کرد و مادرم و کشت کار میکردم، و اگه بهونه ای هم میاوردم، تنبیه میشدم.

یه روز صبح با صدای جیغ و داد امیلیا، اون زن بدجنس، بیدار شدم: کلارااا کلارااا زود از خواب پاشو باید خونه رو مثل دسته ی گل کنی! زود بلند شدم و بهش سلام کردم: سلام خانوم: زود برو و خونه رو تمیز کن، شب مهمون داریم، عجــله کــن!

تا شب غذا پختم و خونه رو مرتب کردم، همه جارو گردگیری کردم، جارو کشیدم... همه جا مثل دسته ی گل بود، اما امیلیا مدام ایراد میگرفت و اگر یک ثانیه کار نمیکردم، چنان دادی میزد که از ترس و وحشت نمیدانستی چه کنی!

زمانی که مهمان ها امدند، از تعجب شاخ در اوردم، باورم نمیشد، اخه اخه چطور ممکنه....