تک پارت: جون هی🩵🖤

خب داستانا تک پارتین خو؟ این اسمش : جون هی هست؛ بریم واسه داستان: چند روز بود که در سرمای استخوان سوز زمستان ؛ بیرون میرفت و به درخت های بی رنگ و رو نگاه میکرد؛ باد در موهای کوتاهش می‌وزید و رو چشمش می انداخت؛ آرام سمت دریا برگشت. همیشه از دریا احساس خوبی میگرفت؛ گویا دریا همیشه قلب پر تلاطم او را آرام میکرد؛ ضربان‌ قلبش با امواج دریا هماهنگ شد؛🩵

زوزه ی باد؛ صدایی را آورد: آهای؟ هنوز اونجایی؟ سمت صدا برگشت. صدای ناله باد گوشش را کر کرده بود؛ بلند گفت: تو کی هستی؟ صدا آهسته جلو آمد: تو خودشی؛ درسته؟ سردرگم به صدا گفت: منظورت چیه؟ تو کی هستی؟! صدایش آمیخته به ترس بود. صدای غریبه گفت: من رو یادت نیست؟

با ترس و لرز گفت: یعنی چی؟ تو کی هستی؟؟؟ صدا با نفس نفس؛ طوری که انگار گریه میکرد؛ گفت: من... من رو یادت نیست؟ من خیلی پیشت بودم! چرا...! چرا یادت نیست؟ ترس با سرما یکی شد و تا مغز استخوانش فرو رفت. "من تورو میشناسم! ولی توچی؟ من یادمه ولی توچی؟" پژواک این صدا وارد گوشش شد

دیگر صدای تپش قلبش با امواج یکی نبود. دوباره در دلش طوفان به پاشد. اون کیه که منو میشناسه؟ سردرگم بود؛ خسته؛ تنها و ترسان. صدای باد کمتر شد. برف هایی که باد بلند کرده بود، نشستند. صاحب صدا کم کم پدیدار شد. نم نم باران روی گونه هایش ریخت. صاحب صدا یک زن بود. زن نزدیک شد. حالا اورا شناخت. : ولی... ولی تو .‌‌.. مامان؟؟ مادرش با محبت به چشم های ژرف پسرش خیره شد. : میدونم،میدونم! درسته من تو این دنیا نیستم؛ ولی تو قلبت؛ توی جزیره که بدنیا اوردمت...موندم. و غیبش زد. آرام آرام سمت ساحل سرد رفت. شن ها در پای برهنه اش فرو رفت :من دنبالت میام مامان. و راهی جزیره شد. او جون هی بود. پسر دریا؛ پسر مادرش؛ پسر باد ها و غم ها و طوفان ها.