عاقبت طلاق سر بچه ها:)

تنها کاری که باید میکرد سکوت بود. مثل همیشه. خودش را در کنج اتاق مخفی کرده بود. جوری خودش را به دیوار چسبانده بود که انگار میخواهد جزئی از ان شود. انقدر انگشتانش را یه هم فشرده بود که سر انگشتان کوچکش سفید شده بودن. چطور میتونستن باهاش اینکارو بکن؟ اون هم انسان بود نه؟ میخواست بلند شود و برود بیرون و فریاد بکشد که من هم ادمم. من هم فرزند شمام. من هم حق دارم که اظهار نظر کنم. مخصوصا در مسئله ای به این بزرگی که با کارتون اینده من رو خراب میکنید. به من اسیب میزنید. لحظه ایی که اینها را به خودش گفت دلش گرم شد. میخواست بلند شود و برود بیرون و همین کار را کند. ثانیه ایی از تصمیمشش نگذشته بود که صدای داد و هوارشون بلند شد.

پشیمون شد. سر جایش نشست و فقط به صدای بلند ناشی از دعواشون که به قول خودشون فقط دارن صحبت میکنن گوش کرد. کار هر روزش بود که کنج دیوار بشینه و فقط به صدای دعوایی که بوی طلاق میداد گوش کند. البته این اواخر موضوع فرق کرده بود. بحثشون واقعا به خاطر طلاق بود. جلسه بعدی از هم جدا میشدن و هنوز بهش چیزی نگفته بودن. میخواستن تو عمل انجام شده قرارش بدن و بگن دیگه بابا یا مامان ندادی؟ مگه چند سال داشت؟ هشت سالش بیشتر بود؟ باید الان بدون مادر بزرگ میشد وقتی که از همیشه بیشتر به هر دوشون احتیاج داشت؟ باید انقدر خودخواه میبودن که به اینده این بچه و اتفاقی که قراره سرش بیاد حتی فکرم نکن و از اون بدتر مادرش اونو نخواد و به پدرش بگه بعد از طلاق باید پیش تو بمونه؟ من دورش رو خطر کشیدم؟ لاقل باید بهش میگفتن نه؟ باید خودشو اماده میکرد نه؟ این قدر خودخواه؟

الان 6 سال از اون روزی که کنج اتاق نشسته بود و محکوم به سکوت بود گذشته. الان افسردس. الان یه شب رو بدون گریه صبح نمیکنه. بعد اون روز از باباش هم جدا شد. رفت یه شهر دیگه پیش مامان بزرگش وباباش و هم از دست داد. بارها میشنید که راجبعش حرف میزنن و میخواستن بفرستنش پرورشگاه یا مدرسه شبانه روزی. بار ها زنگ زد مادرش و اون حتی جوابم نداد. بار ها از هر ادمی کتک و تو سری خورد و جیکش در نیومد. الان پیش باباشه با یک زن دیگه. وضعیت بهتری نداره. افسردگیش شدید شده. هنوزم حق اظهار نظر نداره. هنوزم کنج اتاق میشینه و بغض میکنه و به صدا گوش میده. ولی نه به صدای دعوا. به صدای خنده.

میخواستم بگم بدونید با طلاقتون دارید چیکار میکنید. چه ریسکی رو قبول میکنید. با طلاقتون ریسک بدون مادر یا پدر بزرگش شدن بچه رو قبول میکنید. ریسک افسرده شدنش. ریسک اینده نداشتنش. چون بزرگ میشه میخواد ازواج کنه، میترسه ازدواج کنه. میترسه یه بچه ایی بیاد و مثل خودش بشه. هر چقدرم ازدواجشش موفق باشه همیشه یه ترسی داره که باعث میشه اون زندگی درست پیش نره. ریسک این که اون بچه نتونه رو درسش تمرکز کنه و همش به این فکر کنه چه چقدر بدبخت. بهش فکر کنید. فکر کنید دیگه چه اسیبایی میتونی بهشون بزنین؟ لطفا خودخواه نباشید و به بچه هایی که این وسط فقط قربانی تصمیم شما میشن هم فکر کنید. البته بعضی وقتا طلاق واقعا اجباریه. و این اجبار مال وقتیه که واقعآ بچه هم راضی باشه که ادامه زندگیشون فقط باعث ناراحتی همه میشه. لطفا بیشتر توجه کتید. اونا هن انسان