تاریخچه‌زبان‌فارسی

زبان فارسی از قدیمی ترین زبان ها و از گروه زبان هندو-ایرانی (آرین) است که تمامی زبان های شبه قاره هند ، ایران و اروپا را در برمی گیرد. بیش از پنجاه درصد جمعیت ایران ، 25 درصد از جمعیت افغانستان و حدود 2 میلیون نفر از جمعیت پاکستان به زبان فارسی صحبت می کنند.

زبان فارسی زبان اصلی خاندان هخامنشی بوده است که امروزه به آن فارسی باستان می گویند  با خط میخی نوشته می شد . از زبان فارسی باستان چهار لهجه شناخته شده است : مادی، سکایی، اوستایی و فارسی باستان.  از لهجه های مادی و سکایی که در غرب ایران و مناطق تحت فرمانروایی مادها و شمال ایران از مرزهای چین تا دریای سیاه کلمات و اثار محدودی به جا مانده است. اوستایی و فارسی باستان گویش مردم اطراف دریاچه هامون بوده است.

زبان فارسی باستان در طول چندین قرن دچار دگرگونی های متعددی شد تا به صورت فارسی میانه درامد که به آن پهلوی هم می گویند. خط زبان پهلوی 25 علامت داشت و از راست به چپ نوشته می شده است. در زبان فارسی میانه نیز با ورود اسلام به ایران تغییراتی صورت گرفت و با برخی کلمات عربی درهم امیخت و فارسی دری نام گرفت. زبانی که امروزه ایرانیان با آن صحبت می کنند ادامه فارسی دری است و الفبای آن نیز از الفبای عربی گرفته شده است.

زبان فارسی دارای کلمات مشترک زیادی با زبان انگلیسی است به عنوان مثال کلمات زیر از زبان انگلیسی وارد زبان فارسی شده اند: “shawl”, “pyjama”, “khaki”, “kiosk”, “divan”, “lilac”, “jasmine”, “julep”, “jackal”, “caravan”, “bazaar”, “checkmate” and “dervish”. البته واژگان فارسی زیادی نیز به زبان های دیگر وارد شده اند که می توان به واژگان زیر اشاره کرد: بانک (بنک داری) ، بهتر (بتر) ، خوب (گود) ، برادر ، مادر ، دختر، شکر و غیره در زبان انگلیسی .

در کتب مقدس نیز واژگانی از فارسی وجود دارد مانند : پردیس (فردوس) . برخی از مکان های جغرافیایی در خاورمیانه و شمال افریقا نیز نامی فارسی دارند مانند: بغداد ، عمان (هومان) حیدرآباد، شبرقان (شاپورگان) و ... بیش از دویست واژه فارسی در زبان های قرقیزی، قزاقی، ترکمنی و ایغوری وجود دارد که به مرور زمان و در طی قرن ها از این سوی دریای آمو به آن سو نفوذ کرده اند. بیش از 350 وازه فارسی در زبان اندونزیایی شناسایی شده است مانند : خوش=خیلی خوب ، سودا، بازرگانی، کدو، نان .