سرنوشت؛ {12}

ناظر عزیز و محترم لطفا لطفا منتشر کن رد یا شخصی نشه پلیززز یه بار رد شد این بار نکن فقط یه داستانه اگه تستام رد شه اکانتم میپره و اگه شخصی شه کسی نمیتونه داستانمو بخونه امیدوارم لبخند بزنی

با قدم های آروم وارد شدم و سوار آسانسور شدم و رسیدم طبقه دوم یعنی اتاق مامان بزرگ لبخندی زدم و دستمو روی دستگیره گذاشتم و فشردم و در و باز کردم لبخند روی لبم محو شد کسی توی اتاق نبود مامانی؟ از اتاق خارج شدم و یه پرستار دیدم با عجله رفتم سمتش آقا؟ مامان بزرگ من کجاس؟ + اسمشون؟ ماریا : رزالین کالر + امروز صبح رفتن توی بخش مراقبت های ویژه و هوشیاری کمی دارن و در حال حاضر تو کما هستن!! ماریا : چنگی به موهام زدم نباید به من خبر می دادین؟ +من نمیدونم ماریا : نمیتونم ببینمش؟ +نه...الان نمیشه ماریا : با قدم های خسته از بیمارستان خارج شدم ________________________________ دراکو : در ماشینو باز کردم و رفتم بیرون تئودور : دراکو..اومدی؟ دراکو : چی میخوای؟ تئودور : نه دیگه بد اخلاق نباش داداش دراکو من میدونم ماریا کیه! خدمتکار خونته نه؟ دراکو : دقیقا با کدوم عقلت اینو فهمیدی؟ تئودور : فکر کردی من چجور آدمیم؟ یکی که احم..قه؟ حتی میدونم دوسش داری!! دراکو : پوزخندی زدم و تو چشماش خیره شدم نه! ماریا سلیقه من نیست!

(عکس اسلاید تئودور نات ) تئودور : انتظار داری باور کنم؟ دراکو : نه تئودوری دیگه به دیر باور معروفی! تئودور : خب...خوبه چون من دو..سش دارم!! دراکو : اخمی بین ابروهام نشست و پوزخندی زدم واسم مهم نیست تئودور : جدی؟ دراکو : بهش نزدیک شدم و تو چشماش خیره شدم آره جون تو تئودور : یکم ازش فاصله گرفتم دراکو : ازم میترسی؟ من شاید با بقیه متفاوت باشم ولی معنیش این نیست که هیو...لام! تئودور اگه تا الان دوست بودیم حالا نیستیم! ازش دور شدم بدرود تئو سوار ماشین شدم و پامو روی گاز فشردم و دستمو روی فرمون گذاشتم باید می فهمیدم چه آدمی هستی پسره ی ________________________________ ماریا : بارون آروم می بارید و زمین خیس بود قطره های بارون با اشک های آروم و بی صدای من ترکیب شده بود اگه دیگه نتونم ببینمش چی؟ نه خوب میشه...خوب میشه! دستمو روی موهام کشیدم و چشمامو رو هم گذاشتم و گذاشتم و نفس عمیقی کشیدم دلم واست تنگ شده با صدای بوق ماشین از فکر در اومدم و به اونطرف خیابون چشم دوختم دراکو : سوار شو..ماریا : بهتره دیگه با شما نیام

دراکو : گفتم سوار شو چرا داری گریه میکنی؟ ماریا : شاید به خاطر بارونه دراکو : به من دروغ نگو ماریا : شاید بهتره دیگه پیش شما کار نکنم دراکو : چی شده؟ (با صدای کمی بلند) گفتم سوار شو! ماریا : سرمو انداختم پایین و به ماشین نزدیک شدم و دستمو روی دستگیره گذاشتم و وارد ماشین شدم دراکو : چی شده؟ ماریا : ما..مان بزرگم رفته...ت..و کما! دراکو : چی؟ نه...یه دستمال برداشتم و بردم سمت صورتش گریه نکن...ماریا : دیگه...نمیتونم ببینمش دراکو : می بینیش دختر نا امید نشو...دستمو روی فرمون گذاشتم و راه و کج کردم و رفتم سمت بیمارستان همون حس برگشته بود همون حسی که وقتی مامان بزرگ تنهام گذاشت و آخرین دیدارش و آخرین لبخندش هنوز که هنوزه توی ذهنم قفله! ماشین و یه گوشه پارک کردم و از ماشین پیاده شدیم ماریا : سرمو انداختم پایین و کنار دراکو قدم برداشتم دراکو : پیش یه پرستار وایستادم خانم...میخوام با دکتر خانم رزالین کالر صحبت کنم پرستار : شما؟ دراکو : فکر کن پسرشم پرستار : طبقه بالا هستن دراکو : وارد آسانسور شدیم و رفتیم طبقه بالا دست ماریا رو گرفتم و جلوی دکتر وایستادم آقای دکتر؟ حال خانم رزالین چطوره؟ دکتر : حال خوبی ندارن هوشیاری پایینی دارن احتمال اینکه خوب شه از صد درصد بیست درصده ماریا : حتی اگه یک درصدم باشه من امید دارم که خوب میشه من به خدا امید دارم چون تا حالا کمکم کرده الانم مطمئنم مامان بزرگ من خوب میشه! دراکو : تمام تلاشتونو بکنید آقای دکتر!

ماریا : از پشت شیشه بهش خیره شدم کلی دستگاه بهش وصل بود لبخند تلخی زدم سلام مامانی عزیزم دلم واست تنگ شده زودی خوب شو واسم تعریف کن با لحن آرومی ادامه دادم مامانی من یه نفر و...دوست دارم!!

ناظر عزیز و محترم لطفا لطفا منتشر کن رد یا شخصی نشه پلیزز تنک یه بار رد شده دیگه رد نکن فقط یه داستانه اگه تستام رد شه اکانتم میپره و اگه شخصی شه کسی نمیتونه داستانمو بخونه منتشر کن مهربونم امیدوارم همیشه لبخند بزنی و به همه آرزوهات برسی>>> لایک و کامنت فراموش نشه