باران تنهایی:)

در انتظار باران بودم که ناگهان بادی وزید. طولی نکشید که آسمان شروع به باریدن کرد. قطره های باران گونه را نوازش می کرد و به یادم می آورد، تنهایی من به وسعت دریای پهناور است. باز هم باران می آمد و باز هم من تنها در زیر این باران بودم. چتر را کنار بردم و از راه ایستادم.

به آسمان که انگار میخواست ناراحتی و دلسوزی هایش برای مردم تنهای شهر را نشان دهد نگاه کردم؛ به مردمی که هر یک دو به دو یا چند به چند بودند و سعی در رفتن داشتن نگاه کردم و حقیقت برای بار هزارم بر صورتم سیلی زد؛ حقیقت آنکه تنهایم. همانجا روی چوبهای پوسیده پل قدیمی که حال خالی از هر موجودی شده بود ایستادم و بارش باران تنهایی را نگاه کردم.

نمیخواستم با صدای پاشنه کفشهایم این سکوت را بشکنم، پس چتر را زمین انداختم و بی توجه به این که لباس هایم خیس تر میشنود همان حا نشستم. نمیدانم چقدر در دنیای خود و فکرهایم قرق شده بودم که باران بند امده بود؛ ولی انگار نفس کشیدن عاشق نبودن را فراموش کرده بودند؛ چون نفس کشیدن از زنده بودن می آید، زنده بودن از ضربان قلب می آید، ضربان قلب از سالم بودن می آید و سالم بودن از عاشق نبودن، و من عاشق چشمان تو بودم.

ببخشید که کم بود 🥲 حقیقتا این اولین متنی بود که نوشتم واسه همین بی تجربه بودم و از جا های دیکه کمک گرقتم🥲 خیلی ممنونم که خوندید