چگونه...؟

و امّا چگونه به او ثابت کنم...؟

خیلی وقت است که از دور به تماشای صورت ماه مانندش می پردازم... فقط از دور...!

چراکه نمی خواهم گامی به جلو بردارم. اگر به سمتش روم و او با آغوش باز از من استقبال نکند، چه؟ اگر با دیدن من به ابروانش خم آورد، چه؟ آن وقت چه کنم؟

و حالا، بعد از مدت ها به سوی من گام برمی دارد. نفسم در سینه حبس می شود، می ترسم، می خواهد چه بگوید؟

با بی احساسی، درست است عزیزانم، با نهایت اهانت به من گفت که هیچوقت به او اهمیت نداده ام! و من نمی دانستم باید چه بگویم...

به او گفتم که اشتباه می کنی، من نمی‌خواستم احساساتم را بروز بدهم، زیرا از خنده مهیب دیگران، وقتی حرف هایم را می شنوند، می ترسم!

و گفت: که یعنی بخاطر ترست، مرا ترک کردی؟ تو وقتی من اشک از چشم می‌باریدم، تنهایم گذاشتی! و نمی دانی که چه ها گذراندم! و اما عزیزانم... به او گفتم که من درکت می کنم، چراکه خودم هم رنج هایی را کشیده ام... رنجی به نام عشق! به او گفتم که اگر می توانستم خودم را از این زندگی رها می کردم... اما

اما... او به من گفت من نمی خواهم به مر.گم فکر کنم، چون می دانم قرار است در کنار قبرم، آدم ها چه کنند... در دلم ناگهان تهی شد... با صدایی لرزان گفتم که ای عزیزترینم، اگر تو از پیشم روی می توانم تا آخر عمرم برای غم از دست دادنت افسرده باشم، به او گفتم که می توانم برایت جان دهم...

و او گفت: نه، نمی توانی...!

حالا عزیزانم، شما بگویید که چگونه به او ثابت کنم که از زندگی ام برایم مهم تر است؟‌ شما بگویید که چگونه به او ثابت کنم که شب و روز به او فکر می‌کنم؟

دردناک است... وقتی که نمی توانی احساساتت را با بیان کلمات توصیف کنی...

و اما شما بگویید... چگونه به او ثابت کنم که دوستش دارم...؟