اگه فمینیسم‌ها نبودن چی می‌شد؟!

درود بر گل منگولیای خاله محبت. حالتون خوبه؟ می‌دونم درس‌ها ممکنه سخت و سنگین باشه، اتفاقا منم کلی درس دارم و برای فرار از درس اومدم پست بسازم😂✨ اما این پست یه محتوای مهم داره. بریم که داشته باشیم!

حتماً تا حالا شنیدین که بعضی از زن‌ها(و مردها) به‌کل با فمینیسم‌ها مشکل دارن. چون اون‌ها رو مشکل یا دردسر می‌دونن. اما باید بهتون بگم که اگه فمینیسم‌ها نبودن، ما حق نداشتیم خیلی از کارهایی که الان انجام دادنشون برامون عادیه رو انجام بدیم. یعنی قبل از این‌که فمینیسم‌ها دست به کار بشن، انگار رسما دنیا برای مردها ساخته شده بود و زن‌ها فقط یه اشتباه بودن!

نه، شوخی نمی‌کنم. اواخر قرن ۱۸ و اوایل قرن ۱۹، چیزی به‌نام جیب برای خانم‌ها وجود نداشت! بذارید از اولش براتون بگم: قرن ۱۷ تا ۱۸: زن‌ها درواقع جیب داشتن، اما نه مثل مردها. جیب‌هاشون جدا از لباس بود(؟) مثل یه کیسه که با بند به کمر بسته می‌شد و زیر دامن پنهون می‌موند. برای دسترسی بهش باید از یه شکاف توی دامن رد می‌شدن. انگار جیب هم باید نامحسوس و خانمانه(🤡) باشه! حالا اواخر قرن ۱۸ و اوایل قرن ۱۹: مد تغییر کرد و جیب‌ها عملا از روی لباس خانم‌ها حذف شدن. زن‌ها هم مجبور شدن از «رتیکول» استفاده کنن. یه کیف کوچیک دستی چون دیگه لباس‌ها جیب نداشتن و این‌جا بود که یه جمله‌ی معروف اما مسخره شکل گرفت:«زن‌ها نباید چیزی برای پنهان کردن داشته باشن، پس نیازی به جیب ندارن!» و توی قرن ۲۰، بالاخره با جنبش‌های فمینیستی، خانم‌ها دوباره خواستار جیب برای لباس‌ها شدن.

بیاین دوباره برگردیم به قبل از قرن ۱۹: خانم‌ها توی خیلی از کشور‌ها حق تحصیل نداشتن. آموزش فقط برای پسرها بود، چون از نظرشون:«دخترها فقط قراره مادر بشن، نه دانشمند!» اگر هم خانم‌ها آموزشی می‌دیدن، فقط در حد خواندن دعا، دوخت و دوز و آداب معاشرت بود. ولی با ورود فمینیسم‌ها؟ فمینیسم‌ها شروع کردن به اعتراض کردن، نوشتن مقاله‌های مختلف و تأسیس مدارس برای دخترها. مثل ماری ولستون کرافت که گفت:«زن‌ها هم عقل دارن، پس باید آموزش ببینن.» اوایل قرن ۲۰ دانشگاه‌ها کم‌کم درشون به روی خانم‌ها باز شد، ولی هنوز خیلی از رشته‌ها «مردانه🤡» بودن، مثل حقوق و پزشکی.

حتی حق رأی هم برای خانم‌ها مثل یک مبارزه بوده، درحالی که مردها... بگذریم. خیلی از جاها با کارهایی مثل اعتصاب غذا و حتی شکستن شیشه های دولتی، درخواست حق رای می‌کردن. توی آمریکا، خانم‌هایی مثل سوزان آنتونی، از قرن ۱۹ شروع کردن به نوشتن، سخنرانی و سازماندهی کمپین‌های بزرگ. اون‌ها حتی سعی کردن رأی بدن، اما دستـ.گیر شدن. و در نهایت سال ۱۹۲۰، بالاخره تونستن رای بدن. اما در ایران، سال ۱۹۶۳ حق رای به صورت رسمی به خانم‌ها داده شد(یعنی خیلی زودتر از خیلی از کشورها مثل سوئیس و امارات). و جالبه بدونین که محافظه کاران مذهبی، با رای دادن زن‌ها مخالف بودن!(چرا؟😐)

ما خیلی از چیزها رو به لطف فمینیسم‌ها داریم. پس بهتره این رو بدونیم که اون ها دوست‌های ما هستن. این رو هم بدونین که یک فمینیسم واقعی، به دنبال برابری هست، نه برتری🎀