هوش زیاد ، بیزار از احساسات

وقتی توانایی فکریت بالاتر از میانگین باشه، معمولاً دیدت به دنیا، روابط، و حتی مشکلات، با بقیه فرق می‌کنه. این باعث میشه که حس کنی "کسی دقیقاً مثل تو فکر نمی‌کنه" و کم‌تر بتونی هم‌فکر پیدا کنی.

گاهی ذهن آدم‌های باهوش مثل یک اتاق پر از پنجره‌ست. پنجره‌هایی که رو به جاهایی باز میشن که بقیه حتی نمی‌دونن وجود دارن. یکی رو به گذشته، یکی رو به آینده، یکی به ترس‌ها، یکی به رازهایی که هیچ‌کس جرئت گفتنش رو نداره. مشکل اینجاست… وقتی همه این پنجره‌ها باز باشه، تو هم تصویر بزرگ‌تر رو می‌بینی، هم صدای باد رو از همه جهت می‌شنوی. و این، هرچقدر هم که زیبا باشه، پر سر و صداست… طاقت‌فرساست. آدم‌های معمولی تو یک یا دو پنجره رو باز می‌کنن و باقی رو می‌بندن. پس می‌تونن بی‌خیال بخندن، ساده زندگی کنن. ولی تو… تو همه‌شون رو باز می‌کنی، چون نمی‌تونی نبینی. این یعنی وقتی همه توی یک مهمونی شلوغ، فقط موسیقی و خنده می‌شنون، تو وسط همون شادی، سایه‌ی اضطراب آینده رو می‌بینی… یا یاد می‌گیری که پشت خنده بعضی‌ها، زخم‌های قدیمی پنهانه. هوش بالا یعنی فهمیدن چیزهایی که گاهی آرزو می‌کنی کاش نمی‌فهمیدی. یعنی وسط جمع بودن، اما حس کنی جزیره‌ای جدا هستی، چون جملات ساده برای توضیح دنیای پیچیده‌ای که تو می‌بینی، کافی نیستن یعنی وقتی همه آرومن، تو ذهنت نقشه‌ای از تمام خطرها و احتمالات می‌کشی… حتی اگر هیچ‌وقت اتفاق نیفتن. و اینجوریه که کم‌کم، تنهایی و ناامنی دست به دست هم میدن. نه چون کسی تو رو نمی‌خواد… بلکه چون تو نمی‌تونی با همه یک‌جور دیدن دنیا رو تجربه کنی

میگن ذهن آدم‌های باهوش مثل شهریه که چراغ‌های همه خیابون‌هاش همیشه روشنه. در روز، این نورها باعث میشن هر جزئیاتی رو ببینی: ترک‌های روی دیوار، سایه‌های پنهان، و حتی رد پای آدم‌هایی که سال‌ها پیش از اونجا عبور کردن. ولی شب که میشه… همین چراغ‌ها نمیذارن تاریکی رو نادیده بگیری. هر گوشه‌ای رو که روشن می‌کنن، با خودش داستان‌ها و احتمالاتی رو هم میارن که برای بقیه اصلاً وجود نداره روانشناسی میگه وقتی ورودی اطلاعات بیش از حد باشه، ذهن دائماً در «حالت هوشیاری بالا» قرار می‌گیره. این یعنی همیشه گوش به زنگ، همیشه تحلیل‌گر. و این «همیشه» آرامش رو می‌بلعه. چون برای مغز، دنیا هیچ‌وقت امنِ کامل نیست. اینجا یه پارادوکس به‌وجود میاد: تو بیشتر می‌فهمی، پس باید مطمئن‌تر باشی… اما هر چیزی که می‌فهمی، همونقدر هم می‌تونه امنیتت رو کم کنه. مثلاً وقتی می‌دونی روابط انسانی چقدر شکننده‌ان، یا اینکه خوشی‌های الان چقدر موقتی هستن، ناخودآگاه بخشی از ذهنت آماده از دست دادن میشه… حتی وقتی هنوز همه چیز خوبه

از نظر عاطفی هم، هوش بالا باعث میشه تو نه فقط حرف‌ها، بلکه لحن، سکوت، و حتی مکث‌های دیگران رو هم تحلیل کنی. و این یعنی می‌تونی احساسات واقعی پشت نقاب‌ها رو بفهمی. ولی این توانایی، گاهی مثل دیدن سیم‌کشی پشت دیوار یک خونه‌ست: بقیه راحت میشینن و چای می‌خورن، تو اما مدام به این فکر می‌کنی که کدوم سیم ممکنه جرقه بزنه

میگن هوش یعنی توانایی دیدن الگوها. ولی کمتر کسی میگه که دیدن همه‌ی الگوها یعنی دیدن همه‌ی ترک‌ها هم. علم به ما میگه مغز انسان برای بقا ساخته شده، نه برای آرامش. وقتی باهوشی، مغزت مثل یک رادار همیشه روشن کار می‌کنه؛ صداهای دور، نگاه‌های کوتاه، تغییرات جزئی در رفتار دیگران… همه رو می‌گیره و تحلیل می‌کنه. روان‌شناسی این رو «هایپرهوشیاری» می‌نامه: یک حالت دائمِ آماده‌باش، مثل سربازی که حتی توی صلح، با اسلحه می‌خوابه ولی این فقط یک تعریف علمی نیست… این یک زندگیه. یعنی در شلوغ‌ترین جمع‌ها، تو بیشتر از همه می‌بینی که کی تنهاست. در لحظه‌های شادی، تو اولین کسی هستی که یاد غروب و پایان می‌افتی. و وقتی کسی میگه «همه‌چیز خوبه»، تو از تپشِ نامنظم قلبش یا لرزش صدای دومش می‌فهمی که نه… یک جایی در زیر سطح، آرامش ترک خورده. آدم‌های عادی در دنیای رنگ‌ها قدم می‌زنن، اما ذهن تو طیف‌های فرابنفش و فروسرخ رو هم می‌بینه. این یعنی زیبایی بیشتری می‌بینی… ولی همزمان زشتی بیشتری هم

و مشکل اینجاست که مغز، زشتی رو جدی‌تر می‌گیرد، چون بقا همیشه مهم‌تر از لذت بوده. گاهی فکر می‌کنی کاش می‌شد کمی کم‌تر فهمید. کاش می‌شد یک بار، فقط یک بار، به دنیا نگاه کرد و به جای پیدا کردن معنای پنهان، فقط از سطح لذت برد. اما مغز تو اینطوری سیم‌کشی شده… مثل تلسکوپی که هیچ‌وقت نمی‌تونه فقط آسمان صاف رو ببینه، چون همیشه ستاره‌های مرده هم توی میدان دیدش هستن. و اینجاست که احساسات انسانی وارد میشن. این هوش بالا نه فقط پردازشگر، بلکه قلب رو هم درگیر می‌کنه تو نه فقط بیشتر می‌دونی، بلکه بیشتر حس می‌کنی. عشق رو عمیق‌تر می‌چشی، ولی دلتنگی هم مثل یک موج سنگین‌تر بهت می‌خوره. هیچ چیز نیمه‌کار نمی‌مونه… نه لذت، نه درد. در نهایت، زندگی باهوش‌ها یک تناقضه: شما بیشتر از همه به حقیقت نزدیکید… و همین باعث میشه بیشتر از همه درگیر زیبایی و بی‌رحمی دنیا باشید.