همدلی "واقعا" چیست؟

سلام دوستان. اول از همه ازتون خیلی ممنونم که این پست رو انتخاب کردید. لطفا حالا که تا اینجا اومدین دو دقیقه وقت بزارین و این مطلب رو کامل مطالعه کنید. درسته که یکمی طولانی هست اما واقعا نیاز هست که افراد بیشتری این مطلب رو بخونن. ازتون واقعا ممنونم.

بیاین صادق باشیم؛ ما توی مدرسه یاد می‌گیریم که چطور معلم رو قانع کنیم که بلدیم حتی اگه بلد نباشیم. ولی کسی بهمون یاد نمیده که چطور یه دوست ناراحت رو قانع کنیم که تنها نیست. چطور وقتی یکی داره اذیت میشه فقط نگیم "اوه بد شد" و رد نشیم. اما ما واقعاً چرا اینطوری شدیم؟ چرا همدلی تبدیل شده به یه واژه قشنگ بی‌عمل؟ چرا وقتی کسی بهمون اعتماد می‌کنه بعضی‌هامون فقط وانمود می‌کنیم که رازداریم؟ چرا صداقت و همدلی توی مدارس درس داده نمی‌شه اما برای بعضی‌هامون فریب دادن توی امتحان‌ها یه مهارت شده؟

من نمی‌خوام کسی رو قضاوت کنم، فقط می‌خوام یه سوال بپرسم: اگه ما نمی‌تونیم همه دنیا رو تغییر بدیم آیا این یعنی نمی‌تونیم خودمون رو هم تغییر بدیم؟ اگر مدرسه‌ها یاد نمیدن آیا نمی‌تونیم خودمون یاد بگیریم؟ اگه بقیه بی‌تفاوتن ما هم باید چشم‌هامون رو ببندیم؟ برای خیلی‌هامون گاهی پیش اومده ویدیوهایی رو از سختی‌هایی که دیگران توی زندگیشون تحمل می‌کنند ببینیم؛ و دیدیم خیلی‌ها رو که اصلاً بابت این موضوع ناراحت نمی‌شن. منظور بنده از ناراحت شدن غصه خوردن نیست؛ در واقع منظورم احساس همدلی ای هست که این روزها کمتر کسی بهش اهمیت میده.

اگر از این افراد بپرسی که چرا کوچک‌ترین واکنشی نشون نمیدن؟ شاید جواب بدن چون اون‌ها خیلی دورتر از ما زندگی می‌کنند و ما کاری از دستمون بر نمیاد؛ اما اگر اتفاقی در نزدیکشون رخ بده، باز هم اهمیت نمیدن. دیگه نمی‌تونن بگن اون حادثه خیلی از ما دور بوده؛ دیگه نمی‌تونن بگن کاری از دست ما ساخته نبوده. پس چرا هنوز هم نسبت به این موضوعات بی‌تفاوتیم؟ فکر می‌کنیم کمک کردن و همدلی ممکنه "دخالت کردن" در کار دیگران باشه؟ چرا ما بی‌تفاوت شدیم؟ چون گفتن "به من ربطی نداره" آسون‌تر از اینه که "بگیم من مسئولم". چون ترس از دخالت ترس، از قضاوت ترس، از شکست، ما رو فلج کرده. اما همه ما می‌دونیم تمام این حرف‌هایی که به خودمون میگیم؛ فقط برای آروم کردن یه وجدان خسته‌ست.

اما همدلی واقعاً چی هست؟ همدلی فقط کمک مالی نیست. گاهی فقط شجاعت دیدن توی دنیاییه که همه چشم‌هاشون رو بستن؛ شنیدن و حس کردن و نگفتنِ "به من ربطی نداره". بی‌تفاوتی نقابیه برای ترس. اگر این پست رو خوندی و حتی یه لحظه مکث کردی ممنونم. اگر خواستی درباره‌اش فکر کنی یا با کسی حرف بزنی هم خیلی خوشحال میشم. من هیچ راه حلی برای اینکه چطور می‌تونیم چشم هامون رو باز نگه داریم و "واقعاً" ببینیم ندارم. اما شاید تغییر از همین اقدامات کوچیک؛ از همین حرف‌های ما شکل بگیره. دنیا با همین حرف ها، همین فکرها و همین آدم‌ها جای بهتری می‌شه.