یاقوت من!

گلگون بود به رنگ گل سرخ و به نهایت همان فام، بی پروا.. در کرانه ی شیفتگی، دل بر فراق زندگانی نهاد تا حیات جانان کثرت یابد و بدین ترتیب بود رسم دل باختگی

کاور‌ ‌ ‌ ‌ ‌

متاسفم میو روبینو... یاقوت آبی خیره کننده ام. در لحظاتی که چشمانم همچنان خواب آلوده است، تو را می‌بینم که زیر آسمان خاکستری توکیو ایستاده ای و من، سایه ای جرات نداشت نام حقیقی اش را زمزمه کند "کانائه" دروغی بیش نبود و "کارن" دختری مرده بود

من تابوت زنده ای بودم که روزی در برلین، خانواده ام را دست در دست گلوله ها دفن کردم انتقام و بقا می‌بایست اهداف من بودند اما چه بی رحم بود تقدیر ... چشمان یخی ات چاهی شد که بی اختیار در آن غرق شدم.

آن‌ زمان که قلب ویرانم به دنبال چشمان مادرم، دستان پدرم و نجوای برادرانم می‌گشت، تو درون قلبم ریشه دواندی بی آن که بدانی زمانی که جام چایت را به دستت می‌دادم.. می‌دانستم:

وفاداری ام نه به سوکیاما، که به گرمای نگاهی است که برف های برلین را آب میکرد وقتی از فراز آن برج نفرین شده سقوط کردی، دست هایت را به سوی آسمان تیره دراز کرده بودی..

یاقوت من! و من با سقوط تو، به دنبالت پرواز کردم چند ثانیه پیش از آن‌که زمین مرا ببلعد چشمانت را دیدم

و در اعماق یاقوت های یخی ات ، دیگر "کانائه" نبودم کارن بودم: دختری با دامنی سرخ تر از خون رزوالد ها.. وارث گل های سرخی که عشقش را بی پاسخ اما آزادانه به باد سپرد!