او گفت، فرار کن

او گفت فرار کن، من هم فرار کردم، اما انان زود تر پیدایم کردند.

مه، همانند شبحی ارام ارام در کوچه پس کوچه ها می‌خزید. شب، رطوبتش را تا استخوان سنگفرش ها کشانده بود و چراغ های خیابان همچو ستارگان مرده ای،تنها خاطره ای نور را حمل می‌کردند.

در ایستگاه پلیس، ساعتی پوسیده روی دیوار های زمخت به قصد کشت می‌دوید. بازرس با چشمانی که مدت مدیدی خواب ندیدت بودند به عکس دختری خیره مانده بود. دختری گم شده در باد. در قاب لبخند محوی بر لب داشت. از انهایی که ادمی، تنها هنگام نا/امی/دی تمرینشان می‌کند. _«جس/دی پیدا کردیم. کنار ایستگاه مترو نزدیک خونه شما قربان. دختره‌ست.»

باران نم نم می‌بارید. بی انکه به اندوه ادمیان اهمیتی بدهد. یا شاید چون اهمیت می‌داد می‌بارید. در های انبار با ناله ای زنگ زده باز شد. بوی روغن، بوی فلز، بوی کهنگی و بوی، م.ر.گ… بازرس وارد شد. نور چراغ قوه روی پیکر دختری افتاد که دیگر نمی‌شد نامش را صدا زد. دستانش بسته، دهانش خاموش و موهایش اغشته به خون خشک شده. همان گردنبند کوچک با پلاک نقره‌ای که رویش نوشته بود:”برای عزیزترینم، با تمام عشقی که دارم. از طرف مامان”

روی دیوار پشت سرش با اسپری سیاه جمله ای نگاشته شده بود. لرزان. گویی نگارنده اش ترسیده بود. “اون کفت فرار کن. منم فرار کردم. ولی اونا زودتر پیدام کردن.” بازرس زانو زد. هیچ نگفت. نه به مامورانش نه به خودش. لب هایش خشک شده بود. مثل دلش. و ناگاه ان صدا… صدای ان پیام ضبط شده ای که شب ها در تاریکی گوش می‌داد در سرش چرخی زد. “اگه مُردم بدون فقط فرار کردم. من فقط یه بچه بودم. فقط یه بچه…» بازرس پلک زد،اما اشکی نیامد. فقط ساکت تر شد. تمام قول هایی که به او داده بود حالا بی وزن شده بود. تمام ان دستور های پلیسی، تمام ان جلسات، تمام ان”همه تلاشمون رو میکنیم”ها؛ همه‌شان حالا فقط بوق ممتد یک تلفن خاموش بودند