رویایی دور..

‌

رویایی دور چون سرابی میان کویر، هر بار با گامی نزدیک‌تر دستم را پس می‌زند، اما هنوز... من می‌دوم.

هر شب، خوابش را در لابه‌لای تارهای اشک می‌بافم، می‌دانم که شاید نباشد، که شاید هیچ‌گاه نرسد، اما دلِ عاشق با "شاید" زنده‌ست.

در میان زخم‌ها دانه‌ای کاشته‌ام به نام امید، که حتی اگر در این خاک نروید، باز هم زیباست که دوستش دارم.

و من، حتی اگر هزار بار با سایه‌اش تنها مانده‌ باشم، هزار و یکمین بار با نورش بیدار خواهم شد.