آن‌شبی‌که‌...

_🎍_ ناظر عزیز این داستانچه ای عه خودم نوشتم پس دسته اش درسته

آن شبی را تصور کن که تو دست به دامان قلب تاریک مر.گ میشوی، که درد درون قلبت نمیگذارد چشم بر هم بگذاری، میدانی...این درد تسکینی جز قبول کردن ندارد.

این درد سیل خاطرات و حرف های است که هر کدامشان ترک کوچکی بر روی قلبت گذاشته اند و همین ترک ها حالا تبدیل به خرده شیشه های است که دیگر نمیتوانی نام ان را قلب بگذاری...

همان شب است که قلبت این اجازه را به تو میدهد که منجمدش کنی و سپس نابودش کنی،همان شب است که قلبت شیشه خرده های خودرا جمع می کند و راه خودرا می گیرد و میرود.

همان شب است که اگر فردایش چشم های ات را باز کنی و پلک از پلک برداری متوجه میشوی تبدیل به کسی شده که دیگر هرگز شکسته نمی شود، زیرا دیگر چیزی برای شکسته شدن نداری.