اشعار دلـی .

چند بیت شعر🐚

خوابی شیرین که در انتظار تعبیرش نبودی، بارانی که دانه دانه تمیز می‌شود و روی گونه‌ی من می‌نشیند، کاسه‌یی از صدف که فرشتگانش پاک کرده‌اند تا از لبخندت پر شود

نامت را بر زبان می آورم دریا بر من گسترده تر می شود دریایی که ادامه ی گیسوان توست کلامت را سرمه چشم می کنم آفتاب و ماه و ستارگان را در آب ها می بینم می خوانمت موجی بلند به ساحل می دود و دست می گشاید صدفی پلک می زند و تو در گیسوانت می تابی

آن قدر دلتنگم که می توانم هزار دریا را به شوق دیدارت وارونه شنا کنم و آن قدر بی رمق که گاه ِ رسیدن به یاد بیاورم ضربه های تبری را که با دستهایت بر تنم فرود آمده اند ! آن قدر به ما شدنی دوباره خوشبینم که می توانم جوانه هایی که بر زخم هایم روییده اند را هم ببینم و آن قدر ناامید که خواب ِ آخرین برگ ِ مانده بر شاخه هایم را دلیلی برای سررسیدن زمستان تعبیر کنم ! با من بگو چگونه فراموشت کنم وقتی که زخم های عمیق ترم بیشتر تو را به یادم می آورند و بهار را چگونه باور کنم وقتی که زمستانت در من شکوفه داده است!

. . ‌