احترام به بزرگ‌ترها، نشانه‌ی عمق فرهنگ، ادب، ایمان و شعور اجتماعی انسان‌هاست. جامعه‌ای که در آن بزرگ‌ترها مورد احترام قرار می‌گیرند، جامعه‌ای انسانی‌تر، گرم‌تر و با برکت‌تر خواهد بود.
این احترام نباید فقط در ظاهر و کلمات محدود شود، بلکه باید در رفتار، نگاه، نیت و قلب ما جریان داشته باشد. هیچ یک از مصادیق احترام به بزرگ‌ترها کوچک نیستند؛ بلکه هر کدام دنیایی از محبت و ادب را در خود نهفته دارند. ۱. آداب صدا زدن و صحبت کردن یکی از ابتدایی‌ترین نشانه‌های احترام، شیوه‌ی خطاب کردن بزرگ‌ترهاست. آنان را باید با القاب محترمانه صدا زد و از صدا زدن با اسم کوچک، بدون اجازه و یا با لحن سبک خودداری کرد. همچنین نباید صدایمان را بالاتر از صدای آنان ببریم یا در صحبت با ایشان تحکم‌آمیز و خشک رفتار کنیم.
گفتار ما باید سرشار از احترام، نرمی و محبت باشد. ۲. رعایت ادب در مکالمه بین حرف‌هایشان نپریدن، با دقت و مهربانی گوش دادن، استفاده از واژه‌های محترمانه و پرهیز از کلمات نامناسب، از مهم‌ترین اصول مکالمه با بزرگ‌ترهاست. نگاه محبت‌آمیز و پر از مهربانی، در دل آنان آرامش و محبت می‌نشاند. هرگز نباید با نگاه تحقیرآمیز یا خشمگین به آنان نگریست. ۳. ترجیح خواسته‌های بزرگ‌ترها بزرگ‌ترها معمولاً انتظاراتی دارند که حتی اگر با خواسته‌های ما متفاوت باشد، شایسته است که خواسته‌ی آنان را به خواسته‌ی خود مقدم بدانیم.
در زندگی روزمره، با ترجیح دادن نظر و خواست آنان، عشق و وفاداری خود را نشان می‌دهیم. ۴. رعایت آداب نشستن و حرکات بدنی در حضور بزرگ‌ترها، آداب خاصی باید رعایت شود. هنگام نشستن پشت به آنان ننشینیم، پای خود را در برابرشان دراز نکنیم، پیش از آنان ننشینیم و در حرکت کردن نیز جلوتر از آنان گام برنداریم. هنگام ورود یا حضورشان از جای خود برخیزیم تا احترام خود را عملی نشان دهیم. ۵. دید مثبت و نگاه مهربانانه بزرگ‌ترها را باید با دید مثبت نگریست؛ خوبی‌هایشان را بسیار ببینیم و نیکی‌های خود نسبت به آنان را کوچک بشماریم.
همچنین این نگاه را به زبان بیاوریم و محبت و سپاس خود را به آنان منتقل کنیم. ۶. پرهیز از قضاوت و اتهام نباید آنان را به کوتاهی یا قصور در حق خود متهم کنیم. نگاه ما باید سرشار از گذشت، بخشش و قدرشناسی باشد و این احساس مثبت را هم به آنان منتقل کنیم. ۷. بردباری در برابر سختی‌ها گاهی ممکن است بزرگ‌ترها در پیری کمی بهانه‌گیر، کم‌حوصله یا زودرنج شوند. این‌ها اقتضای سن است و باید با صبر، مهربانی و درک، آن را پذیرفت.
مهم این است که رفتار ما طوری باشد که آنان حس نکنند ما در حال تحملشان هستیم. ۸. خدمت بدون منت خدمت به بزرگ‌ترها باید از روی محبت و علاقه باشد، نه به گونه‌ای که آنان احساس کنند ما به آن‌ها منت می‌گذاریم یا از روی اجبار با آنان همراهی می‌کنیم. ۹. خوش‌گویی در غیاب پشت سر بزرگ‌ترها باید فقط خوبی و نیکی گفت و از غیبت یا بدگویی درباره‌ی آنان به شدت پرهیز کرد. ۱۰. رفع نیاز بدون اظهار نیاز تا جایی که ممکن است، نیازهای آنان را پیش از آنکه بر زبان بیاورند، شناسایی کرده و رفع کنیم. اگر نیاز به کمکی دارند، به شکلی محترمانه و بدون کوچک کردن شخصیتشان، یاری‌شان دهیم.
۱۱. مراقبت از عزت نفس آنان هیچ‌گاه نباید درخواستی از آنان داشته باشیم که می‌دانیم نمی‌توانند انجام دهند. این کار ممکن است موجب شرمندگی یا ناراحتی آنان شود، که به هیچ وجه پسندیده نیست. ۱۲. حفظ احترام در جمع در حضور دیگران باید دوچندان مراقب رفتار و گفتار خود باشیم. نباید در جمع، اشتباهات آنان را برجسته کنیم، آنان را مسخره کنیم یا به اشتباهاتشان بخندیم. باید با احترام تمام، شأن آنان را حفظ کنیم.
۱۳. پرهیز از فخر فروشی نباید داشته‌هایمان مانند سواد، مال، موقعیت اجتماعی یا توانایی‌های فردی‌مان را به رخ بزرگ‌ترها بکشیم. این کار هم دور از اخلاق است و هم قلب آنان را می‌آزارد. ۱۴. ابراز محبت عملی بوسیدن دست بزرگ‌ترها از زیباترین نشانه‌های احترام و محبت است که بسیار توصیه شده. همچنین توجه به سلیقه‌های غذایی، تفریحی و علایق آنان نیز نشانه‌ای از اهمیت دادن واقعی به آنهاست. ۱۵. درک ویژگی‌های طبیعی پیری باید در برابر ضعف‌هایی مانند کم‌شنوایی، فراموشی، بی‌حوصلگی یا زودرنجی که در پیری طبیعی است، صبوری و درک نشان دهیم و هیچ‌گاه آنان را بابت این ویژگی‌ها تحقیر یا سرزنش نکنیم. ۱۶. درک تفاوت نسلی طبیعی است که تفاوت‌هایی بین نسل ما و نسل آنان وجود داشته باشد. باید این اختلاف‌ها را با سعه‌صدر و مهربانی بپذیریم و از تلاش برای تغییر آنان دست برداریم.
اگر پسندیدی، لایک کن و به سازنده انرژی بده!
ان‌شاءالله ویژه شه