نامه ای از اعماق به مقصد هیچ

شاید بتوان گفت دو نیمه در من زندگی میکنند می جنگند و می جنگند تا چیزی از "من" در من باقی نماند...

گل کوچکم... حالت چطور است؟ امروز از "اعماق" برایت مینویسم

اخرین بار که برایت نامه نوشتم کی بود؟ یک روز، نه یک ماه، نه یک سال ، متاسفانه باید بگویم که نمیدانم... اینجا زمان معنایی ندارد گویی قرن هاست که دران، جا خوش کرده ام

اری جای راحتیست، دنج،ارام، با شکوه و فریبنده... میدانی ، هر روز که به خود مینگرم روحم، احساساتم و حتی خاطره احساساتم را کمرنگ تر از قبل میبینم... گویی جایی در ابتدای مسیر از "من" سبقت گرفته ام و حالا انقدر دور شده ام که دیگر نمیتوانم او را بیابم

کارتون های کودکیمان را یادت می اید؟ همان ها که قهرمان داستان در سرزمین عجیبی گم میشد و ارام ارام حتی هویت خود را نیز فراموش میکرد؟ اکنون به شدت ان ها را درک میکنم چون دیگر حتی خود را نیز نمیشناسم

یادت هست؟ همیشه در اخرین لحظه حیاتی کسی می امد و قهرمان را از ان وضعیت را نجات میداد یا ناگاه به خود می امد و خودش را رها میساخت، یعنی برای من هم ممکن است؟ یا دیگر مدت هاست که کار از کار گذشته؟ خودم هم نمیدانم

میدانی گاهی احساس عجیبی دارم؛ اما نه بیخیال ان ها، بیا ذهنمان را با خیال های عجیب مخدوش نکنیم شاد باش و شاد زندگی کن گل کوچکم، نگران من هم نباش من جایم خوب است. فقط امیدوارم که به ان عادت نکنم...