قضاوت

آدما همیشه حرف می‌زنند. قضاوت می‌کنند، نتیجه‌گیری می‌کنند، بدون اینکه بدانند در دل ما چی می‌گذرد. هرکس از نگاه خودش یک داستان می‌سازد، یک واقعیت که هیچ‌وقت شبیه حقیقت ما نیست.

می‌گویند زیادی وابسته‌ام، که نباید این‌قدر دوستت داشته باشم. می‌گویند این راهی که رفتم، اشتباه است.

حرف بزنند... بگویند هرچه می‌خواهند. من راه خودمو پیدا کردم. تو را پیدا کردم. هیچ قضاوتی، هیچ کلمه‌ای، هیچ نگاهی نمی‌تواند چیزی که بین ماست را عوض کند. تو برای من، چیزی فراتر از یه اسم توی ذهنم و تو تقریبا بخشی از وجود منی.

بگذار هرچه می‌خواهند بگویند. بگویند که این علاقه دیوانگی ست ولی آنها هیچ‌وقت لحظه‌هایی که حرفایت توی تاریکی برایم نور شدند را ندیدند.

انها نمی‌دانند و راستش دیگر مهم نیست که بدانند. چون وقتی کنارت هستم، انگار تمام سرزنش‌ها و قضاوت‌ها، یک مشت کلمات خالی‌اند که ارزشمان را ندارند.

گاهی می‌خواهم جواب تک تکشان را بدهم ولی بعد یادم می‌آید که لازم نیست بفهمند. لازم نیست قبول کنند. من برای هیچ‌کدومشان زندگی نمی‌کنم.

زندگی من، مسیری است که با تو ساختمش و تا وقتی که کنارمی، تا وقتی که این احساس توی قلبم است حرف هیچ‌کس نمی‌تواند تکانم بدهد. پس بگذار بگویند. بگذار قضاوت کنند، بگذار پشت سرمان داستان ببافند.

انها همیشه حرف می‌زنند. انگار برای این وجود دارند که واسه هرچیزی یک نظر بدهند. برای هر حسی یک برچسب بزنند. برای هر رابطه‌ای یک سرانجام تعیین کنند. ولی مگر زندگی ما، جاده‌ای است که انها کشیدند؟ مگر عشق، داستانی است که بقیه نوشتنش؟ نه... این قصه‌ی من است. قصه‌ی تو، قصه‌ی ما.

انها ندیدند هیچکدام ان لحظه‌هایی که از دنیا بریده بودم ولی حرفهای تو باعث شد ادامه بدم را،حس نکردند. آنها نمی‌دانند، نمی‌فهمند، شاید هم نمی‌خواهند بفهمند.

من توی دنیایی زندگی نمی‌کنم که با کلمات بقیه ساخته شده باشد. من توی دنیایی زندگی می‌کنم که تو در آن هستی، که شادیت خورشیدش و حضور تو، معنای شب و روزش.

پس بگذار بگویند. بگذار قضاوت کننذ، بگذار نگاه‌های پر از سوالشان را دنبالمان بفرستند. ما راه خودمان را پیدا کردیم. من و تو، همینجوری که هستیم، توی همین دنیای پر از حرف و قضاوت، کنار هم ایستادیم.