سلام!من زمین هستم....

دوستتان داشتم.....هنوز هم دارم ولی نه به آن قدر....این کاش به فکر من هم بودید!

من کسی بودم که از شما مانند فرزندانم نگهداری می کردم.برایتان آب فراهم کردم، به گیاهان فرمان دادم تا غذایتان باشند ولی نه قدر من و نه قدر مهم ترین دارایی هایم را ندانستید.آن ها را قطع کردید یا چیدید ولی چیزی بهتان نگفتم؛اما گاهی اوقات بعضی از شما فرزندان آرامشم را می گرفتید و به جایش به من خشم را پیوند می زدید.

بنابراین به حس خشمم که آتشفشان بود فرمان می دادم تا فوران کند ولی برای خود متاسفم که جان بعضی از شما را مانند فرشته ی مرگ گرفتم..‌ از حیوانات چه بگویم که گاهی با صدایشان که از آزار برخی از شماها دارند ناله می کنند قلب شیشه ای مرا می شکنند ولی این را هم چیزی نگفتم.زیرا من صبورم.ولی این صبوری هم حدی دارد مگر نه؟ از برخی فرزندانم که حامی بی زبانان بودند سپاس گذارم ولی افسوس از آن که تعداد فرزندان حیوان آزارم بیشتر از عزیزان حامی بی زبانان است.

آه از آن که حداقل به موجوداتی که قدرت سخن ندارند رحم نمی کنید. از این دلم پر است که هر روز قسمتی از پوستم خونین می شود،چرا که شاهد کشت و کشتار و خون و خون ریزی شما هستم. شاهد مرگ عزیزان بی گناهم هستم و دوستی هایی را می بینم که دوستی نیست و دشمنی است.💔

قلبم که گرفته است به گونه ای که سایر دوستانم متوجه شده اند و می گویند: ای زمین! تو را چه شده است که انگار منظومه در حال ویرانی است؟ ولی من در جواب چیزی نمی گویم....زیرا اگر حرفی بزنم این بغضی که تا نیمه ی وجودم آمده است کل وجودم را فرا می گیرد و اشک هایم جاری می شود...