شاید‌آینه‌شکست.

‌هیچ‌وقت‌ کاملا‌ نشناختمش؛او دختری بود که درون آینه زندگی می کرد. لبخند جلوه‌ای بی همتا به صورتش داده بود و گاهی برایمان آواز می خواند. گاهی هم افکار عجیب غریبش را برایمان بازگو می کرد. اگر حواست نبود ممکن بود در قصه هایش غرق شوی و هرگز پلک هایت را باز نکنی. می‌گفت قبلا که در دنیای آدم ها زندگی می‌کرده به مدرسه می‌رفته. از مدرسه که می‌گفت برق چشمانش خاموش می شد. اما مگر او عاشق یادگیری نبود؟

درواقع او پر از تضاد بود.همیشه به ساده ترین چیز ها آنقدر می خندید که اشک از چشمانش سرازیر می شد اما او می خندید بغضی وحشتناک در گلویش زندگی‌ می‌کرد. او خوشحال بود اما در خلوتش غمگین. همه می‌گفتند او دنبال خودش می گردد و نمی داند کیست و اصلا چرا باید در دنیا باشد. بله ،من از درون چشم‌هایش آوای دردی شنیدم که هیچ‌وقت در میان آوازهایش نبود ، احتمالا زجر هایی کشیده بود که اگر مردم آینه‌ای دیگری بودند از آینه محو می‌شدند.

در‌ دنیای آدم‌ها زندگی کرده بود اما وقتی دیگر مردم آینه‌ای از او چیزی می‌پرسیدند درباره آب و هوا صحبت می‌کرد و هرجور شده از جواب دادن می‌گریخت‌. ولی این من بودم که که باید از او می‌پرسیدم ؛ نگاهش سرد شد برق چشمانش خاموش. لبخند روی لب هایش ماسید : دنیای شما؟جنگ است؛در عین حال صلح.روی هم اسلحه نکشیدند اما... .حرفش را خورد.به بقیه نگاه کرد و خنده کوتاهی کرد گفت شوخی بود. وای! هیچوقت نمیتوانم بشناسمش؛ بعضی روز ها یکهو انرژی اش تمام می‌شد.یکهو خنده ها قطع و سروصدا ها فقط به انعکاس صدا محدود می‌شد. در آینه شایعه شده بود که این یک بیماری است که او دارد. وقتی درست وسط جنب و جوش رقص و آوازش گویی شارژش تمام می شد و دیگر خنده ای در کار نبود.

او کیست؟ نمی‌دانم. هیچ کس نمی داند. نه من نه شما و نه خودش. شاید باید آینه می‌شکست . شاید سرانجام می‌فهمیدیم او کیست؛ و کسی که باید این‌کار را می‌کرد من بودم . پس اورا از همه دلتنگی و غم و غصه ها آزاد کردم . زخم هایش را درمان کردم و زنجیر هایی که اورا در خود فشرده بودند را از بین بردم . اما افسوس ، می‌دانید چه شد؟ هردوی ما ، مردیم.