افسانه ی برفی

سلام این داستانی هست که خودم نوشتم ممنونم از دوست عزیزم "می" برای ایده

بارش برف شدید شده بود . موهای سیاه دخترک را به این و آن سو می برد . باد اشک های چشمش را از صورتش برمیداشت و به سویی دیگر می برد. با وجود صدای همهمه ی باد هنوز صدای 'هق هق‌' دختر به گوش می رسید . روی برف سرد روبه‌روی معبد بزرگ شهر نشسته بود.مادرش را به تازگی از دست داده بود ولی شاید این هم برای مردمان شهر مهم نبود چون شب هنگام درب خانه هایشان را بستند و دخترک مجبور شد به سوی خانه اش در بالای کوه برود ؛ مسخره بود ولی جای دیگری نداشت.

دخترک ۴ ساله ای زیر نور آفتاب به دور مادرش چرخ زد چرخید و چرخید آنقدر که افتاد زمین ! قهقهه ای زد و به سرعت از جایش بلند شد رو کرد به مادرش: (مامان مامان برام قصه بگو قصه بگوو!)مادرش دستی به موهایش کشید گفت :(بیا برایت داستان بگویم.)

همه چیز در دامنه های کوه ارام بود تا این که احساس کرد چیزی دور مچ پایش پیچیده! یک مار! پایش را تکان داد دیگر نتوانست تعادلش را حس کند افتاد و سرش خورد به درخت کاج ؛ مار میخواست به طعمه اش حمله کند ولی خود مار طعمه ی عقابی بود! سر دخترک از روی درخت کاج لیز خورد از آن لحظه دیگر هیچ چیز به یاد نمیاورد هیچ چیز!

دختر کوچولو یک قاشق برف گذاشت رو دهانش ؛ مادر ادامه داد...(و گرگ های برفی از آن روز به بعد هر انسان زخمی که میافتند اگر روح مهربانی داشت او را ارام از دنیا راحت می کردند و اگر بدکار بود روحش را می بلعیدند) دخترک بغضش ترکید و گفت :(نه مامان من نمیخوام اگر بگن من بد هستم چی؟) مادرش لبخندی زد:(خودم به کمکت می آیم اگر زنده هم نباشم می آیم تو بد نیستی میدانم!)

از آن لحظه دیگر هیچ چیز به یاد نمیاورد هیچ چیز! رو برف سرد بین درخت های کاج و پای زخمی نمیتوانست راه برود داشت از سرما یخ می بست همان لحظه از دور چیزی دید یک دسته گرگ برفی . همان لحظه بادی شدید زد نمیتوانست چشم هایش را باز کند صدای آشنایی شنید که می گفت :(من که گفتم نمی گذارم تو را بد بدانند.)چشم هایش را باز کرد مادرش را دید میان یک گله گرگ...