تاریخچه هیپ هاپ ؛ عصر جدید هنر

هیپ هاپ یک سبک موسیقی است که عمدتاً با موسیقی ریتمیک قدرتمند و آواز رپ شناخته می‌شود. این سبک در دهه ۱۹۷۰ در نیویورک و به‌عنوان یک داد و ستد فرهنگی بین جوانان سیاه‌پوست، لاتین‌تبار و کارائیبی آغاز شد و به مرور زمان به یکی از پرطرفدارترین سبک‌های موسیقی در ایالات متحده تبدیل گشت. هیپ هاپ به‌عنوان یک فرهنگ بر چهار ستون اصلی استوار است: DJing، رپ‌خوانی (که به آن MCing نیز گفته می‌شود)، بریک‌دنسینگ (یا Breaking یا b-boying) و گرافیتی.

این سبک از ابتدای پیدایش خود باعث ایجاد زیرشاخه‌های متعددی از جمله ترپ، گرایم، رپ راک (یا nu metal)، کرانک، چیل هاپ، مامبل رپ، لاتین هیپ هاپ و کانشس هیپ هاپ شده است. از هنرمندان شاخص سبک هیپ هاپ می‌توان به توپاک، دی‌جی کول هرک، The Roots، جی-زی، The Notorious B.I.G، آیس کیوب، Nas، کندریک لامار و Eminem اشاره کرد.

با نگاهی به شهر نیویورک در این دوران ، شاهد فروپاشی اقتصادی هستیم. اقتصاد شهر به دلیل افت صنعت تولید و ساخت بزرگراه کراس برانکس در حال سقوط بود. بیشتر طبقه متوسط ​​سفیدپوست برای فرار از چالش های اجتماعی و اقتصادی به حومه شهر نقل مکان کردند. شرایط در محله هایی که بطور برجسته توسط مهاجران آفریقایی-آمریکایی ، پورتوریکی و کارائیب زندگی می کنند ، بدتر شد. ناامیدی شهری همچنین موجب افزایش جرم و جنایت ، خشونت باند و فقر شد.در نتیجه ، مشاغل درهای خود را بستند و باعث شد بسیاری از فرصت های اقتصادی و منابع سرگرمی از بین برود. در نتیجه ، جوانان شهری برای تفریح ​​و ابراز وجود به خیابان ها روی آوردند. ساختمانها و پارکینگهای متروکه زمینه را برای مهمانیها فراهم کردند. این مهمانی ها ، پایه و اساس مرتبط با فرهنگ اولیه هیپ هاپ را فراهم کردند.

ساز‌های مورد استفاده در سبک هیپ هاپ و آهنگسازی‌های آن برگرفته از سبک‌های دیسکو، فانک ، ریتم و بلوز است و شامل آواز، گیتار، کیبورد، طبل و ساز‌های کوبه‌ای می‌شود.هیپ هاپ ، تأثیر چشمگیری بر اکثر انواع موسیقی ها داشته است. برخی هنرمندان بیت یا رپ هیپ هاپ را با راک اند رول، هوی متال، پانک راک، مرنگو، سالسا، کومبیا، فانک، جاز، خانگی، تاراب، رگا، هایلایف، ام بالاکس و سول درآمیختند. از اوایل دهه ۱۹۹۰ ارتباطی نزدیک و خاص بین موسیقی هیپ هاپ و موسیقی حزن‌انگیز بوده‌است.

گسترش در ایالات متحده: در سال ۱۹۷۹، گروه سه‌نفره هیپ هاپ شوگرهیل گنگ اثری با نام «Rapper’s Delight» منتشر کرد که امروزه به باور عمومی به‌عنوان اولین اثر سبک هیپ هاپ شناخته می‌شود. این اثر در فهرست ۴۰ آهنگ برتر بیلبورد در ایالات متحده قرار گرفت و با جلب توجه به موسیقی هیپ هاپ، آن را به یک سبک واقعی بدل کرد.

تنوع: در دهه ۸۰، موسیقی هیپ هاپ به اوج قدرت خود رسید. در این دهه، بسیاری از هنرمندان ایده‌های جدیدی را به این سبک معرفی کردند؛ مثلاً استفاده از درام کیت (به‌خصوص درام ماشین رولند TR-808)، سمپلینگ پیچیده‌تر، ترانه‌های رپ استعاری و همکاری گسترده‌تر با سبک‌هایی مانند موسیقی الکترونیک. دهه ۸۰ همچنین شاهد گسترش هیپ هاپ به عرصه‌های بین‌المللی بود؛ به‌خصوص در بریتانیا، ژاپن و استرالیا. از آهنگ‌های برجسته این دوره می‌توان به «The Message» از گرندمستر فلش و فیوریِس فایو (Furious Five) اشاره کرد. مکتب جدید هیپ هاپ: در سال ۱۹۸۴، بسیاری از آلبوم‌های هیپ هاپ، خصوصاً آثار ران دی‌ام‌سی (Run-DMC)، ال‌ال کول جی (LL Cool J) و بیستی بویز (Beastie Boys)، مکتب جدید هیپ هاپ را به مخاطبان معرفی کردند. این سبک بر استفاده از درام ماشین، مینیمالیسم، آهنگ‌های کوتاه‌تر و مناسب‌تر برای فرمت رادیو و همچنین نقد سیاسی-اجتماعی تأکید داشت. این هنرمندان از موسیقی رقصی و ریشه فانک موجود در مکتب قدیمی هیپ هاپ فاصله گرفتند.

دوران طلایی: سال‌های پایانی دهه ۸۰ و اوایل دهه ۹۰، دوران طلایی موسیقی هیپ هاپ به حساب می‌آیند. در این دوره، بسیاری از هنرمندان، موفقیت بالایی در موج اصلی موسیقی به دست آورده و خلاقیت‌های بیشتری را با هر اثر خود به بازار ارائه می‌کردند. از هنرمندان شاخص این دوره می‌توان به پابلیک اِنِمی، توپاک، .The Notorious B.I.G، ام‌سی هَمِر، اسنوپ داگ، Nas و A Tribe Called Quest اشاره کرد. همچنین در این دوره سبک گانگستا رپ نیز پدیدار شد؛ یک زیرشاخه هیپ هاپ که به سبک زندگی جوانان شهری توجه دارد و با هنرمندانی مانند Schoolly D ،Ice-T و .N.W.A شناخته می‌شود. تجاری شدن: در اواخر دهه ۹۰ میلادی، هیپ هاپ به یک سبک بسیار محبوب بدل شده و هنرمندان موفق بسیاری از جمله لیل وِین، Jay-Z ،Timbaland ،Eminem ،DMX و فیفتی سنت را به بازار معرفی کرده بود. در سال ۱۹۹۵، مراسم جایزه گرمی یک دسته‌بندی جدید به‌عنوان بهترین آلبوم رپ را به دسته‌بندی‌های خود اضافه کرد و اولین جایزه در این دسته‌بندی، به آلبومی از Nature تعلق گرفت.

مشخصه های بارز هیپ هاپ : 1= - Rapping یا (MCing) : سبک آوازی است که از ریتم و شعر استفاده می کند ، اما معمولاً ملودی ندارد. این کمتر شبیه آواز خواندن است. با شکوفایی فرهنگ هیپ هاپ ، کلمه "رپ" تعریف باریک تری به خود گرفت. امروزه ، رپ یک ویژگی متمایز در موسیقی هیپ هاپ است.

2 = - Turntablismیا (DJing) : نوعی ساخت موسیقی با یک دستگاه پخش کننده موسیقی است. با استفاده از آهنگ های تولید شده توسط دیگر هنرمندان ، یک دی جی ، میکس ایجاد می کند ، صداها را با هم ترکیب می کند و برای ایجاد آهنگ جدید موسیقی را دستکاری می کند.

3 = - Street art یا ( graffiti) : هنری بصری است که به طور معمول با استفاده از اسپری رنگ و سبک بصری پر جنب و جوش ساخته می شود. البته همه دیوار نویسی ها با فرهنگ هیپ هاپ همراه نیستند ، اما جنبش هیپ هاپ سبک گرافیتی منحصر به فردی را ایجاد کرد که بلافاصله قابل تشخیص است.

4 = بریک: بریک اصطلاحی است که به قسمت‌های کوبه‌ای بلند بین سایر بخش‌های آهنگ‌های هیپ هاپ اشاره می‌کند. اعتقاد عمومی بر این است که DJ Kool Herc در دهه هفتاد این مفهوم را به موسیقی معرفی کرد تا مخاطبان بتوانند در فواصل بی‌کلام آهنگ بیشتر برقصند (اصطلاح بریک دنسینگ، بریکینگ با b-boying نیز از همین این امر ناشی می‌شود). آهنگ‌های هیپ هاپ امروزی اغلب از این قسمت برای یادآور شدن تاریخچه و ریشه سبک موسیقی خود و یا برای تشویق مخاطبان به رقصیدن استفاده می‌کنند.