نحوه برخورد با افراد دارای معلولیت ذهنی

برقراری ارتباط با فردی که دارای ناتوانی ذهنی است ممکن است دشوار باشد، زیرا دانستن اینکه چگونه آنها را درک می کنید یا چطور از سوی آنها درک می‌شوید، کار آسانی نیست.برای آشنایی با نحوه رفتار با این گروه از جامعه این پست را تا انتها بخوانید.

قاعده اول: احترام یادتان نرود! به یاد داشته باشید که افراد دارای ناتوانی ذهنی یا سایر ناتوانی ها همچنان افرادی هستند که هنوز طیف کاملی از احساسات را تجربه می کنند. با همه افراد فارغ از توانایی هایشان، با احترام و مهربانی برخورد کنید. رفتار محترمانه شامل زبان بدن هم می شود، مثلاً گرفتن حالت تدافعی (مانند قفل کردن دست ها روی سینه و انداختن پا روی پای دیگر) به دست نمی آید، احساس خوبی را به طرف مقابل نمی دهد. در عوض، دست ها و پاها را باز نگه دارید، کمی به جلو خم شوید و به آنها لبخند بزنید. به یاد داشته باشید که آنها هیچ کنترلی بر ناتوانی خود ندارند. با آنها همانطور رفتار کنید که با دیگران رفتار می کنید.

قاعده دوم: مهربان باشید و با روی گشاده رفتار کنید مهربان و گشاده رو باشید. افراد دارای ناتوانی های شناختی و سایر ناتوانی ها می توانند ارتباطات بین فردی قوی ایجاد کنند. علیرغم چالش ها، حتی افرادی که به شدت آسیب دیده اند، ممکن است به یک ارتباط عاطفی عمیق دست یابند. مستقیماً با آن شخص صحبت کنید، نه همراه او. اکثر افراد معلول ترجیح می‌دهند که مستقیماً مورد خطاب قرار گیرند، و اگر طوری صحبت کنید که انگار در محل نیستند، شاید حس اهانت کنند. اگر فرد کم توان پرحرف نباشد، می توانید قدری حرف بزنید آن موقع احتمال بیشتری دارد که او هم صحبت کند. برخی از افراد دارای معلولیت زبان بدن متفاوتی دارند. به عنوان مثال، برای افراد اوتیستیک غیرمعمول نیست که در حالی که به صحبت های فردی گوش می دهند، بی قراری کنند و این طور به نظر بیاید که آنها در «فضا و حیطه خاص خودشان» هستد. تصور نکنید که کسی فقط به خاطر زبان بدنش گوش نمی دهد.

قاعده سوم: نحوه رفتار خودتان را عوض نکنید مگر اینکه خودشان از شما بخواهند سبک ارتباط خود را تغییر ندهید مگر اینکه از شما بخواهند. بسیاری از افراد دارای معلولیت می توانند گفتار منظم را درک کنند و نمی خواهند مردم با آنها متفاوت صحبت کنند. با آنها به طور عادی صحبت کنید. با سرعت و صدای معمولی خود صحبت کنید. اگر به شما نیاز دارند که با صدای بلند صحبت کنید یا سرعت خود را کم کنید، به شما خواهند گفت. با آنها مانند سن واقعی خود رفتار کنید. همانطور که با همسالانشان صحبت می کنید با آنها صحبت کنید. به عنوان مثال، آواز و صحبت کودکانه برای مخاطب قرار دادن نوجوانان و بزرگسالان ناتوان مناسب نیست. استفاده از واژگان خود را با آنها مطابقت دهید. بسیاری از افراد دارای معلولیت واژگان متوسطی دارند. با این حال، اگر فرد فقط با کلمات ساده صحبت می کند، می توانید واضح تر نیز صحبت کنید. هرگز لهجه ناتوانی آنها را تقلید نکنید. این باعث نمی شود آنها شما را بهتر درک کنند، اما ممکن است باعث شود آنها فکر کنند که شما سعی دارید آنها را مسخره می کنید.

قاعده چهارم: پیشنهاد کمک بدهید، ولی خیلی اصرار نکنید! اشکالی ندارد که بگویید "اگر برای آسان کردن کارها به کمک نیاز دارید، فقط به من بگو!" اگر به نظر می رسد که آنها درگیر مشکلی هستند، فقط بپرسید "آیا به کمک نیاز داری؟" یا "دوست داری _____؟" سپس به پاسخ آنها گوش کن. گاهی اوقات آنها نه می گویند زیرا می خواهند آن را به تنهایی امتحان کنند یا واقعاً به کمک نیاز ندارند. اگر آنها متحیر به نظر می رسند، بپرس که آیا در مورد چیزی گیج شده اند یا خیر. زیاد نگرانش نباشید، در حالی که ممکن است شما تجربه زیادی در مورد معلولیت نداشته باشید، آنها مدت طولانی با آن زندگی کرده اند و نیازهای خود را به خوبی می دانند. در صورت وجود مشکل می توانند به شما بگویند.

قاعده پنجم: همانطور که با بقیه آشنایان رفتار می کنید، با آنها هم رفتار کنید. با آنها همان طور رفتار کنید که با هر دوست یا آشنای دیگری رفتار می کنید. افراد دارای معلولیت افرادی با سرگرمی ها، علایق، عقاید و روابط هستند. نیازی نیست که با آنها متفاوت از دیگران رفتار کنید.

قاعده ششم: راه های خاص ارتباطات را آزمایش کنید، مثلا زبان اشاره. روش های ارتباط جایگزین را برای برقراری ارتباط در صورت لزوم در نظر بگیرید. به عنوان مثال، زبان اشاره، حرکات دست می تواند برای کودکان و بزرگسالان با مهارت های ارتباطی محدود استفاده شود. بسیاری از این موارد به صورت آنلاین در دسترس هستند. برای برخی افراد استفاده از نمادها، عکس ها یا برچسب ها آسان تر خواهد بود. این روشها می توانند برای نشان دادن آنچه در آن روز اتفاق می افتد، برای زمان بندی کارهای آنها، برقراری ارتباط، انتخاب در زمان صرف غذا و غیره ارائه شوند.

قاعده هفتم: هنگامی که گزینه استفاده از گفتار یا حرکات دست در دسترس نباشد از وسایل الکترونیکی استفاده کنید. از تکنولوژی کمک بگیرید. در برخی موارد، دستگاه های الکترونیکی و نرم افزارهای کامپیوتری با طراحی ویژه گزینه های مناسب تری هستند. اینها می توانند به یک فرد با ناتوانی یادگیری یا ناتوانی رشدی (ناتوانی ذهنی) را که ارتباطات کلامی ندارند، کمک کنند تا استقلال خود را ارتقا دهند. حتی ممکن است از برنامه های گوشی هوشمند برای کمک به تعامل آسان استفاده کنید.

در نهایت، هرگز همانطور که با یک کودک نوپا ارتباط برقرار می کنید با آنها رفتار نکنید. اگرچه ناتوانی ذهنی آنها ممکن است باعث شود شما احساس کنید که باید از الگوی رفتار با کودکان استفاده کنید، انجام این کار می تواند آنها را نسبت به شما دلسرد یا حتی متنفر کند. سعی کنید نپذیرید که آنها معلولیت دارند، اما اگر به کمک نیاز داشتند، آنها را نادیده نگیرید. با این حال، اگر ناتوانی آنها چیزی را برای آنها دشوار می کند، هرگز این کار را فقط برای آنها انجام ندهید، مگر اینکه آنها از شما بخواهند. در عوض، نکاتی را در مورد اینکه چگونه می توانند آن را بهتر انجام دهند، ارائه دهید.