در انتظار ارباب؛

احساسات دنجی،چینسامن چپتر 183.

زندگی تلخ است؛تلخ مثل قهوه هایی که برایم درست میکردی.هنوز هم طعمشان زیر زبانم است؛آن قهوه های تلخی که با شیرینی های کنارش دیگر تلخ نبودند.ستاره ها را به یاد دارم که هنگام شنا کردن باهم تماشایشان میکردیم.نور ماه از پنجره کلاس صورتمان را نوازش میکرد و شنوای آرزویم برای مدرسه رفتن بود.وقتی درخواست کردی باهم فرار کنیم چهره ات مثل موش ها ریز شده بود.چه شد که بمب افتاد وسط این رویایم؟نمیدانم؛فقط میدانم که تو را هم همراه بقیه از دست دادم.شب ها در رویا هنوز هم زیر لحافی از ستاره ها مزه قهوه هایت را میچشم و برایم از مدرسه تعریف میکنی.بخشی از زندگی نداشته ام را در تو میابم.با هر بیدار شدنی بمب رویاهایم را ریز ریز میکند.آری،زندگی تلخ است،درست مثل از دست دادن یک رویا.

زندگی سرد است؛مثل آن روزهای برفی که نفس هایت دودشکل بود؛درست شبیه وقت هایی که تند و تند سیگار میکشیدی و دودش را میفرستادی به هوا.آن روزها سیگار میکشیدی که خشم و غمت را کنترل کنی؛که سرخود ندوی برای انتقام.او به تو گفته بود برایش اشک بریزی ولی انتقام نگیری؛و تو هم میخواستی تمام تلاشت را بکنی تا به حرف هایش گوش بدهی.نخ های سیگار تند و تند میان لب هایت جا میگرفت؛درست مثل سال های عمری که با نگذشتن زمستان ها از دستت در میرفت.فرشته شیطانی که دستش را گرفتی و جانش را نجات دادی جان تو را گرفت؛البته که نمیخواست.آن شب در ساحل وقتی محبوبت را میدیدی و برای اولین بار میپرسیدی چرا دوستش داری چه حسی داشتی؟وقتی تو را مجبور کرد دشمن خودت باشی و به برف بازی بروی چه حسی داشتی؟آری،زندگی سرد است؛سرد مثل از دست دادن تو.

زندگی شیرینی پنهان دارد؛درست مثل آن کیک که هیچ گاه نچشیدم و آن بستنی که چون یخ زده بود طعم نمیداد.پس از برد در برف بازی؛خیلی چیزها عوض شده بود.غذاها طعم همیشگی را نمیداد.به قولم عمل کرده بودم و او قرار بود جایزه ام را بدهد،قرار بود سگش شوم و او اربابم باشد.یک کیک تولد هم چاشنی اش کرد؛اما آن کیک را هرگز نچشیدم،چون خونی شد.درها را که باز کردم مجبور شدم از نقش سگ بودن دربیایم و مرگ خواهرم را ببینم.این مغز چه بی رحم است که با باز شدن درها حقایق را هم رو میکند.آری،زندگی شیرینی پنهان دارد؛شیرینی پنهانی ای که انگار من هیچوقت به آن دست نمیابم.

زندگی خوش طعم است؛مثل طعم غذای تو.راستی چه شد که به ذهنم رسید به غذا تبدیلت کنم؟نمیدانم؛ولی هر دانه برنجت را با قدردانی دردهان گذاشتم و آب های شوری که با غذا مخلوط میشد را نادیده گرفتم.با بغض راحت نمیشد غذا را به پایین فرو داد،ولی با آن مبارزه کردم.همانطوری که یادم داده بودی غذا را گاز میزدم و فرو میدادم.خوش طعمی اش شگفت زده ام میکرد،نه که من غذاشناس معروفی باشم.به عنوان یک سگ،تنها اربابم از نظرم خوش طعم میاید.آری،زندگی خوش طعم است؛به خوش طعمی بی فکری.