سکوت؟

سکوت، دنیایی پر از احساسات نهفته است. وقتی همه‌چیز به آرامی در اطراف ما جریان دارد و صداها به آرامی رنگ می‌بازند، در آن لحظات سکوت، می‌توان عمق وجود را احساس کرد. سکوت، گاه فضایی امن است که در آن می‌توان به صدای درون خود گوش داد، به آرزوها و ترس‌هایمان.

سکوت، همچون سایه‌ای بر زندگی ما می‌افتد؛ گاهی دلنشین و گاهی سنگین. در دل دریای غم، خاطرات گذشته چون تصویری مبهم به ذهن می‌آیند و احساساتی که هرگز بیان نشده‌اند، جان می‌گیرند.

سکوت می‌تواند کلامی باشد که در دل می‌ماند و بیان نمی‌شود، احساسی که از بیان آن هراس داریم. در دنیای غم، می‌توانیم به عمق ارتباطات انسانی پی ببریم، جایی که کلمات به پایان می‌رسند و احساسات درک می‌شوند.

در برابر سکوت، زندگی ما جوانه می‌زند. سکوت‌های طولانی گاه می‌توانند به ما کمک کنند تا از شتاب زندگی روزمره فاصله بگیریم و به خودمان، به آنچه درونمان می‌گذرد، توجه کنیم. در آن لحظه، سکوت، معشوقی می‌شود که ما را به تفکر وا می‌دارد و به ما یادآوری می‌کند که گاهی اوقات، بهترین کلام، سکوت است.