پایان‌ما؛

امروز سالگرد دوستی‌مان بود . ۱۰ سال از وقتی که برای اولین بار دیدمش می‌گذشت. یادم نمی‌رود. اینکه در دیدار اول برعکس همه بچه های دیگر با من مهربان بود ‌. اولین کسی بود که من را باهمان چیزی که دارم قبول کرد . هیچکس نمی‌آمد با یک بچه ای که سندروم داون دارد دوست شود ‌. برای همین تا مدتی مسخره و تحق‌یر شد فکر نمیکردم بعد از آنهمه تحق‌یر شدن ها باز هم دوست من بماند . وقتی این را به او گفتم خندید . + چی راجب من فکر کردی

دفعه بعدی که داشتم با او قدم میزدم و چند پسر سراغمان آمدند و مسخره‌ کردند احساس کردم باید از او دفاع کنم ولی قبل اینکه حرفی بزنم خودش شروع کرد . بی نقص بود . تا آن موقع ندیده بودم اینطور حرف بزند . درست شبیه سیاستمدار ها بود . یادم نمی‌اید بعد از آن کسی اذیتمان کرده باشد . یادش بخیر ! هرروز بعد از مدرسه درس هایی که نیاز داشتم توضیح می‌داد. روز هایی که کار نداشتم به خانه‌شان میرفتم و او برایم پیانو میزد

دلنشین ترین صدایی بود که می‌شد شنید. مدت زیادی محوش میشدم . کاش پدر و مادرش بیشتر به او و استعدادهایش اهمیت می‌دادند. حیف شد . دیگر هیچ چیز فایده ندارد . قرار نیست انها را ببخشم. مثلا پدر و مادرش بخاطر او ناراحتند . ولی هیچ کس نمی‌تواند بیشتر از من ناراحت باشد . هیچکس اندازه من با او خاطره ندارد و هیچکس هم نمی‌تواند جای او را برایم پر کند . او برایم بهترین دوست بود . خواهرم بود ‌. مادرم هم بود ‌. چرا باید تمام اتفاق های بد برای من باشند؟ چرا باید بهترین دوستم را از دست بدهم ؟ چرا باید بجای ۴۶ کروموزم با ۴۷ کروموزوم بدنیا بیایم ؟

انگار که دنیا می‌خواهد همینجا تمام شود. فرق چندانی برایم نمی‌کند ‌. دنیای من بعد از فهمیدن اینکه بهترین آدم زندگی‌ام را از دست دادم تمام شد ‌.دنیایم تمام شد وقتی دیدم او دارد دنیایش را که پر از آرزو های قشنگست ترک می‌کند ولی کاری از دست من بر نمی‌آید ‌. پس چه بهتر که دنیا تمام شود . خیلی خوب می‌شود که زندگی من هم پایان یابد . فقط چون نمی‌توانم دنیا را بدون او تصور کنم.