خداحافظی: زرد p.¹

وقتی چشمام رو باز کردم خودمو داخل اتاق بزرگتری دیدم. "آه‌ه‌ه...سقف چقدر بزرگه!" خواستم بلند شم اما خوردم زمین. واقعا سقف خیلی بزرگ بود! سرم داشت گیج میرفت.

دوان دوان اومد بالای سرم. بر خلاف من یه انسان بود. چشمای زردش، خسته و بی روح بود. داشت یه چیزی می‌گفت...نمیدونم چی...ولی یه چیزی میگفت. یهویی بلندم کرد "هویی! بذارم زمیننن...هوییییی! صدامو میشنوی؟ منو بذار زمیننن" صدام رو نمی‌شنید.

منو زد زیر بغلش و رفت. موهای سیاهش رو ریخته بود جلوی گوشاش تا پنهان بشن...انگار می‌خواست واقعا یه چیزی رو پنهان کنه. آخه تا یه نسیم کوچیک میومد، زود جلوی گوشاش رو می‌گرفت. شاید مشکل از گوشاش بود.

وارد یه اتاق کوچیک شدیم. واسم جالب بود که داخل همون یه اتاق، چندتا اتاق کوچیک دیگه و داخل همون اتاق های کوچیک، دو سه‌تا اتاق کوچیک‌تر بود! یه ظرف دایره ای برداشت و داخلش یه مشت چیز میز رنگ رنگی ریخت. بوشون که خوب بود. پس شروع کردم و تند تند خوردم. دیدم داره بهم میخنده. "چیزی خنده داره؟ گشنه ندیدی تاحالا؟" هنوزم داشت می‌خندید...درکش نمی‌کردم! دوباره شروع کرد به حرف زدن. یه چیزی گفت...دقیق یادم نیست... "نام...تو.....اسوین" یه همچین چیزی. وقتی از کلمه ی *اسوین* استفاده می‌کرد یه حس خوبی بهم دست می‌داد.