لحظه ای عجیب

وارد خانه شد سلامی بلند و رسا کرد هیچ صدایی جواب سلامش را نداد آرام لبخندی زد . چیک کلید برق را زد خانه روشن شد کفش هایش را در اورد چند قدم جلوتر درست روبه رو تلوزیون افتاد بر زمین . دستش را کمی کش داد تا کنترل تلویزیون را بردارد . موفق شد تلویزیون را روشن کرد .

عالی بود این همان برنامه ی موردعلاقه اش بود . همان برنامه ای که هر روز با برادرش تماشا میکرد . برادرش ... تنها عضو خانواده اش نه او تنها بود دیگر تنها بود . آرام نشست . همان دیالوگ های تکراری ، دیالوگ هایی آنها را که از بر بود درست است همین به او آرامش میداد.

خبر فوری خبر فوری :( برنامه ای هم اکنون مشاهده کرده اید به علت خبر فوری متوقف شد .) چشم هایش زل زده بود به صفحه ولی انگار چیزی نمیدید گوش هایش چند کلمه را شندیدند همانقدر کافی بود تا بفهمد چه شده ، گویا باید هر چه سریع تر به پناهگاه میرفت

او حتی وسیله ی خاصی هم نداشت همان جیب کت بزرگش برای یک کیف پول کافی بود. کت کت آری کت برادرش همان که تا زیر زانوی او بود ، دکمه اش را بست و دوید ، دوید بیرون از خانه ، داشت از خانه دور میشد صدایی مهیب شنید برگشت تا ببیند چه شده ولی دنیا ناگهان سفید شد...

برگشت تا ببیند چه شده ولی دنیا ناگهان سفید شد پلک زد برادرش دقیقا رو به روی او بود خواست به سمتش برود ولی برادرش با همان صدایی زیبای همیشگی خود گفت : نه ، فعلا نه ، برای تو زود است به اینجا بیایی و لبخند بی نقص زد ارام تار شد، آنقدر تار که محو شد.

پلکی زد برادرش دیگر در آن جا نبود، پلکی زد هنوز همه جا سفید بود ولی الان فضا فرق داشت جایی که به آن زل زده بود سقف بیمارستان بود.