زیر بارانی که نیست!

در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست... می رسم با تو به خانه، از خیابانی که نیست

می نشینی روبه رویم خستگی در میکنی ... چای می ریزم برایت توی فنجانی که نیست

باز میخندی و میپرسی که حالت بهتر است؟... باز میخندم که خیلی...!گرچه میدانی که نیست

شعر میخوانم برایت، واژه ها گل می کنند... یاس و مریم می گذارم توی گلدانی که نیست

وقت رفتن می شود با بغض می گویم نرو... پشت پایت اشک می ریزم در ایوانی که نیست

میروی و خانه لبریز از نبودت میشود... باز تنها میشوم با یاد مهمانی که نیست

رفته ای و بعد تو این کار هر روز من است... باور اینکه نباشی کار آسانی که نیست!