دلنوشته p²

حرفاشون رو شنیدم،کاراشون رو دیدم،نامه هاشون رو خوندم،سعی کردم کمکشون کنم. اما تنها چیزی که شنیدم این بود:(برو به تو ربطی نداره!)چی؟!چرا؟ولی من فقط می خواستم کمکت کنم!

آره من خیلی بچه بودم،خیلی ساده بودم!ولی این درست نبود.

پس کسی به کمک من نیاز نداره،آخه من به درد نمی‌خورم.من همیشه فقط یه فرد اضافه بودم.

اونا آروم در گوشش هم حرف زدن،وقتی اومدم پیششون اونا رفتن،وقتی خواستم چیزی بگم بهم توجه نکردن،حرفمو قطع کردن و ... پس چرا نرفتم؟چرا خودم رو ازشون جدا نکردم؟ چرا باور نکردم که منو نمی خوان؟

چرا؟چون من فقط می خواستم ″دوست″ داشته باشم.می خواستم دوستم بدارند و دوستشان بدارم. ولی آیا همین الان دوست هایم دوستم دارند؟