ساداکو و درناهای صلح

ساداکو دخترکی دو ساله بود که بمب اتمی آمریکا در هیروشیما افتاد، و بعد از ده سال اثر تشعشعات اتمی به سرطان خون مبتلا شد و خیلی زود در بیمارستانی در ژاپن درگذشت. هنر او در زندگی‌اش چابکی و دوندگی‌اش بود. او از جمله بهترین دونده‌های مدرسه‌شان بود؛ دونده‌ای که باید در مسابقه مهمی شرکت می‌کرد و همین مسابقه دو، راز پنهان او را فاش کرد. او از جمله بچه‌هایی بود که در معرض تشعشعات اتمی بمب، به سرطان خون دچار شده بود.

ساداکو دوازده ساله بود که دکتران به او گفتند حداکثر یک سال زنده است و او در بیمارستان بستری شد. بعد از بستری شدن یکی از صمیمی ترین دوستانش برایش یک قیچی و کاغذ اورد.

و سپس اولین درنای کاغذی که درست کرده بود را به او داد. و او به ساداکو امید داد و گفت:درست کردن هزار درنای کاغذی باعث شفای بیماری ات میشود(یک افسانه ژاپنی). بعد از ان ساداکو،

ساداکو با امیدواری مشغول ساختن درناهای کاغذی می‌شود. اما هر روز که می‌گذرد حالش بد و بدتر می‌شد. با این حال ساختن درناها را فراموش نمی‌کرد. او با ناتوانی تمام، ششصدوچهل‌و‌چهارمین درنای کاغذی‌اش را می‌سازد، گرچه دیگر دست‌های ناتوان و چشم‌های کم‌سویش او را یاری نمی‌کردند و در حالی‌که آخرین درنا در دست‌هایش قرار دارد، روی تخت بیمارستان برای همیشه به خوابی ابدی می‌رود.

دوستان و هم‌کلاسی‌های او 356 درنای دیگر می‌سازند و ساداکو را با 1000 درنای کاغذی، در حالی‌که تنها 12 ساله بود، به خاک می‌سپرند. خیلی زود داستان ساداکو به گوش همه مردم ژاپن رسید،سه سال بعد از مرگ ساداکو، در پارک صلح هیروشیما یک مجسمه یادبود برایش ساختند.