" غرق شدم "

وقتی نقاشی می‌کشید بوی رنگ روغن دماغش رو پر می‌کرد و تا عصب های مغزش ام می‌رسید ، مخصوصا رنگ آبی...دوست داشت رنگ آبی رو توی رنگ روغن خالی کنه و اونو بو کنه ، جوری که شش هاش از بوی تند پلاستیکی رنگ روغن بسوزن و چشم هاش خونی بشن . همیشه با رنگ آبی نقاشی می‌کشید ، همیشه و همیشه ، قبل از شروع نقاشیش حرف" P " رو با حرف بزرگ می‌نوشت و بعد روش رو با قلموی بزرگ تر میپوشوند ، جوری که حرف" P " زیر تمام نقاشی هاش دفن میشد ، آرزوی تمام آدم ها بود که بدونن ، چی باعث میشه شانزدهمین حرف الف با انگلیسی با حرف بزرگ زیر تمام نقاشی هاش باشه و جواب اون به سوال : " اون دیگه چیه روی بوم سفید کشیدی ؟ "

این بود : " حرف اول اسم آدم مورد علاقه منه ، وقتی با رنگ مورد علاقه ام ترکیب میشه ، حس میکنم هنوز بازم پیشمه ، اون حتی نمیدونه الان کجام ،چیکار میکنم و چه اتفاقی برام افتاده ، من مثل یه سنگ از کوه چشم هاش افتادم ، ولی من مثل مریخ ، اونو کوه المپوس ( کوه المپوس بزرگترین کوه منظومه شمسی است ) خودم کردم و به اندازه غلظت آبی اقیانوس آرام خودمو براش فدا کردم ، میدونی چرا آبی رو با اسمش ترکیب میکنم ؟

چون مثل آدمی که توی دریا غرق میشه و برای نجات پیدا کردن دست و پا میزنه تو دریای آبی چشم هاش غرق شدم ، ولی تنها تفاوت من با یه آدم غرق شده اینه که...من برای نجات دست و پا نزدم و دریای که توش غرق شدم سیاه بود...اونقدر سیاه که بعد غرق شدن مسحور سیاهی دریا شدم ، سیاهی چشم های اون .

درسته دریا آبیه ولی من نمیتونم توی آبی بودن غرق بشم ، چرا آبی؟ وقتی سیاهی مثل چشم های اون وجود داره؟ من ناچار به استفاده از رنگ آبی ام چون رنگ سیاه ام توانایی توصیف چشم های اونو نداره ، آبی قشنگه ولی چشم های اون با سیاه بودنش از تمام چراق های شهر بیشتر میدرخشه. همونی که خودت میدونی ، چشم هات برای من سیاهی زیبا تر از آبی عه.