فرشته..!

بسه برگرد کنآرم..

مینهو با احتیاط وارد گل فروشی شد. پسر جوان همیشگی، پشت پیشخوان ایستاده بود و مثل سنجاب، تند و‌ تند لپ هایش را با سیب گلگونی که دستش بود پر می کرد. به محض دیدن مینهو؛ بقیه سیب را توی سطل زباله ای همان نزدیکی انداخت و مردد گفت: اوه، شرمنده.. میتونم کمکتون کنم..؟ مینهو که‌ تازه متوجه شده بود این سنجاب کوچولوی بانمک، یکی از نیشخند های معروفش را به لبخندی مهربان تبدیل کرده؛ با مِن و مِن جواب داد: نه، ایرادی نداره.. همون گلای همیشگی لطفا.. پسر، لبخندی پهن و قشنگ زد: بله حتما، انجامش میدم.. آماده شدن دسته گل زیاد طول نکشید. پسر با همان صدای پرانرژی اش بلند گفت: روز خوبی داشته باشین آقای لی! برای چند ثانیه، مینهو از رفتن منصرف شد. برگشت و پرسید: میتونم اسمتو بدونم؟ البته، من جیسونگم، هان جیسونگ..

مینهو لبخند زد، حس می کرد قلب تار عنکبوت بسته اش؛ رنگ تازه ای به‌ خود‌ گرفته. چهره جیسونگ تا ابد توی ذهن مینهو نقاشی شد؛ سنجاب فندقی رنگی با لپ های پر از سیب، کسی که از یک انسان معمولی به درجه گرفتنِ همه ی جاهای قلب مینهو ارتقا پیدا کرده بود. جیسونگ خنده ی ملایمی کرد: خوشحال میشم باهات وقت بگذرونم مینهو.. و دست مینهو را به گرمی فشرد. که این توی همه ی روان شناسی ها به این معنی بود: " اعتماد!"

سالها گذشت. دخترک؛ سر روی شانه پدرش گذاشت و با ذوق پرسید: بابا! مامان من کیه؟! جیسونگ تلخندی کوتاه زد و موهای بلند و تیره دخترکش را نوازش کرد: مامان تو..؟ اون.. یه فرشته ست.‌. و راست هم می گفت. گرچه مینهو مادر نبود، اما باز هم فرشته بود، فرشته ای از قعر جهان عشق..:)

ناظر ممنون میشم منتشر کنی چون چیز بدی نداره..:)