مفهوم 21g-

آزمایش ۲۱ گرم در سال ۱۹۰۷ توسط دانکِن مَک دُگال، پزشک آمریکایی از ماساچوست منتشر شد. مک دگال روح را دارای وزن فیزیکی فرض کرد و سعی کرد جرم از دست رفته توسط انسان را هنگام خروج روح از بدن اندازه‌گیری کند. وی سعی کرد تغییر جرم شش بیمار را در لحظه مرگ اندازه‌گیری کند. یکی از شش نفر سه چهارم اونس (۲۱٫۳ گرم) وزن از دست داد.

مک دگال معتقد بود آزمایش او باید بارها تکرار شود تا بتوان از آن نتیجه‌گیری کرد. این آزمایش به دلیل اندازه نمونه کوچک و روش‌های مورد استفاده، به‌طور گسترده‌ای مورد انتقاد قرار گرفت.

آزمایش مک دگال با وجود رد شدن در جامعه علمی، این مفهوم را که روح دارای وزن است و به‌طور خاص وزن آن ۲۱ گرم است، رواج داد. در دسامبر ۲۰۰۱، فیزیکدان لوئیس هُلِندِر جونیور مقاله‌ای در مجلهٔ انجمن اکتشافات علمی منتشر کرد که در آن نتایج آزمایش مشابهی را به نمایش گذاشت. او وزن یک قوچ، هفت میش، سه بره و یک بز را در لحظه مرگ سنجید و به دنبال کشف یافته‌های مورد ادعای مک دگال بود.

آزمایش وی نشان داد که هفت میش بالغ هنگام مرگ دچار تغییر وزن می‌شوند، هرچند وزن خود را از دست نمی‌دهند، بلکه وزنشان به مقدار ۱۸ تا ۷۸۰ گرم افزایش می‌یابد، که با گذشت زمان این وزن از بین می‌رود تا به وزن اولیه خود بازگردند.[۲۴] در سال ۲۰۰۹، آزمایش هلندر جونیور در همان مجله توسط ماسایوشی ایشیدا مورد بررسی انتقادی قرار گرفت. ایشیدا دریافت که اظهارات هلندر در مورد افزایش وزن گذرا «بیان مناسبی از نتایج تجربی نیست»، اگرچه او اذعان داشت «علت وقوع نیرو همچنان باید توضیح داده شود». او همچنین اختلال احتمالی سکوی توزین را در دو مورد محتمل دانست.[۲۵]

به همین ترتیب، پزشک جرارد ناهِم، با الهام از تحقیقات مک دگال، در سال ۲۰۰۵ آزمایشی را متعاقباً پیشنهاد کرد: استفاده از مجموعه ای از آشکارسازهای الکترومغناطیسی جهت تلاش برای جمع‌آوری هر نوع انرژی فرّار در لحظه مرگ. او پیشنهاد داد ایده خود را به بخش‌های مهندسی، فیزیک و فلسفه در دانشگاه ییل، استنفورد و دانشگاه دوک و همچنین کلیسای کاتولیک بفروشد، اما او را رد کردند.

در سال ۱۹۰۱، دانکن مک دگال، پزشکی از هاوِرهیل، شهر کوچکی واقع در ایالت ماساچوست، که می‌خواست از نظر علمی به پاسخ این پرسش برسد که آیا روح دارای وزن است، شش بیمار را در خانه‌های سالمندان شناسایی کرد که مرگ آنان قریب‌الوقوع بود. چهار نفر از آنها مبتلا به سل و یکی به دیابت مبتلا بوده و علت بیماری یکی دیگر نامشخص بود.

مک دگال به‌طور خاص افرادی را انتخاب می‌کرد که از فرسودگی جسمی رنج می‌برند، زیرا او نیاز داشت بیماران از نظر جسمی تا هنگام مرگ ثابت بمانند تا اندازه‌گیری وزن به‌طور دقیق انجام شود. وقتی به نظر می‌رسید بیماران نزدیک به مرگ هستند، تخت خواب آنها بر روی ترازوهایی در مقیاس صنعتی با دقت دو دهم اونس (۵٫۶ گرم) قرار می‌گرفت

مک دگال با اعتقاد به این که انسان‌ها روح دارند ولی حیوانات نه، بعدها تغییرات وزن پانزده سگ پس از مرگ را نیز اندازه‌گیری کرد. مک دگال گفت که مایل بود برای آزمایش خود از سگ‌هایی که بیمار یا در حال مرگ هستند استفاده کند، اگرچه نتوانست چنین سگ‌هایی را پیدا کند؛ بنابراین فرض بر این است که او سگ‌های سالم را مسموم کرده‌است.[۱۶][۱۷][۱۸]

یکی از بیماران پس از مرگ وزنش کاهش یافت اما سپس دوباره وزن قبلی خود را بازیافت. دو بیمار دیگر، پس از مرگ وزنشان کاهش یافت و تا دقایقی بعد همچنان کاهش وزنشان ادامه داشت. یکی دیگر از بیماران همزمان با زمان مرگ «سه چهارم اونس» (۲۱٫۳ گرم) وزن خود را از دست داد.

از میان دو بیمار باقیمانده، مک دگال نتایج یک بیمار را نادیده گرفت زیرا مقیاس‌ها «به خوبی تنظیم نشده بودند»، و به دلیل از دنیا رفتن یک بیمار دیگر در زمانی که تجهیزات هنوز کالیبره نشده بودند، نتایج حاصله از آن را تخفیف داد. مک دگال گزارش داد که هیچ‌یک از سگ‌ها پس از مرگ هیچ گونه وزنی از دست ندادند.

با وجود این که مک دگال معتقد بود که نتایج آزمایش او نشان می‌دهد روح انسان ممکن است وزن داشته باشد، گزارش او که تا سال ۱۹۰۷ منتشر نشده بود، اظهار داشت که آزمایش باید بارها قبل از نتیجه‌گیری نهایی تکرار شود.

قبل از اینکه مک دگال بتواند نتایج آزمایش‌های خود را منتشر کند، برای اولین بار نیویورک تایمز در مقاله‌ای با عنوان «روح وزن دارد: پزشک فکر می‌کند» پرده از ماجرا برداشت.[۱۹] نتایج مک دگال در آوریل همان سال در مجله انجمن تحقیقات روان‌شناسی آمریکا و مجله پزشکی آمریکایی منتشر شد.