دلتنگی.

تا کنون متن های زیادی راجب به دلتنگی خوانده ام... بعضی علمی بودند و از چگونگی جریان خون در بدن به هنگام نشنیدن صدایِ معشوق نوشته بودند.

بعضی از زبان یک عاشق یا متظاهر که سعی داشت با کلمات میزان دلتنگی خود را برساند بود و بعضی را که می خواندی قدرت تکلم شخصی خود را از دست می دادی.

باورت بشود یا نه اما بعضی خنده دار بودند. آنقدر خنده دار که با خود گفتم نویسنده این متن حتما به هنگام دست گرفتن قلم مقدار زیادی ال**کل مصرف کرده است.

بگذار برایت مثال بزنم؛ مثلا یکی نوشته بود به هنگام دلتنگی حس میکند میان یک جنگل است، خب تا اینجا بنظر عادی می آمد تا اینکه نویسنده اضافه کرد رنگ برگ های درختان جنگل قرمز بوده و آسمان شبش صورتی، اول با خود گفتم شاید نویسنده کور رنگی داشته اما بعدش به این نتیجه رسیدم که کور رنگی باعث بد دیده شدن رنگ ها یا تیره روشن شدن آن ها نمی شود، بلکه دنیا را به چشمانت سیاه و سفید می سازد ،پس همان نظریه ال**کلی بودن بیشتر به ذهن می چربید.

آری بنظر منطقی نمی آمد اما کمی که فکر کردم دیدم من هم به هنگام دلتنگی تو دست کمی از یک مع**تاد ال**کلی یا یک معلول ذهنی ندارم.

مثلا همین دیشب مثل همیشه درحال کابوس دیدن بودم که فهمیدم دلتنگت هستم.

در واقع من همه جا و درحال هرکاری که باشم دلتنگت هستم.