شعرهای نخوانده p3

یه جا خلیل جبران گفت : ساکنان قلبت را با دقت انتخاب کن ، زیرا هیچکس به غیر از تو بهای سکونتشان را نخواهد داد

صد طبیب آمد ، ندانست دردِ این شوریده دل كيستى تا آمدی ، صد دردِ ما ، درمان بِشُد؟

مولانا چقد قشنگ گفته : اوست نشسته در نظر ، من به کجا نظر کنم؟ اوست گرفته شهرِ دل ، من به كجا سفر برم؟

تا زمانی که رسیدن به تو امکان دارد زندگی درد قشنگیست که جریان دارد زندگی درد قشنگیست به جز شب هایش که بدون تو فقط خواب پریشان دارد یک نفر نیست تو را قسمت من گرداند؟ کار خیر است اگر این شهر مسلمان دارد

توی قرآن خوانده‌ ام، یعقوب یادم داده است دلبرت وقتی کنارت نیست ، کوری بهتر است️

گر بگویم با خیالت تا کجا ها رفته ام مردمانِ این زمانه ، سنگسارم می‌کنند

اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل من دل من داند و من دانم و دل داند و من خاک من گل شود و گل شکفد از گل من تا ابد مهر تو بیرون نرود از دل من

ما ز هر صاحب دلی یک رشته فن آموختیم عشق از لیلی و صبر از کوه کن آموختیم گریه از مرغ سحر، خودسوزی از پروانه ها صد سرا ویرانه شد ، تا ساختن آموختیم

عشق یعنی در میان صد هزاران مثنوی بوی یک تک بیت ، ناگه مست و مدهوشت کند

یک نفر هست که در کنجِ دلم جا دارد که دلش مثل دلم وسعتِ دریا دارد یک نفر که نفسم بند نفس هایش شد خبر از حال منِ واله و شیدا دارد گونه اش سرخ تر از سیب بهشتی باشد یادگاریست که از حضرتِ حوا دارد از لبِ غنچه ی او قند و شکر می‌ ریزد دلم از کنجِ لبش ب*وسه تمنا دارد گیسوانش به سیاهی و بلندی چون شب که نشان از شب طولانیِ یلدا دارد ماه از صورت ماهش به خدا حیران است چهره ای سبزه به سرسبزیِ صحرا دارد رنگ چشمان قشنگش به عسل زد طعنه عسلش خاصیتی معجزه آسا دارد قد و بالاش به مانندِ صنوبر زیبا همچنان سرو سُهی ، قامت رعنا دارد این همه گفتم و گفتم که بدانید این را یک نفر هست که در کنجِ دلم جا دارد