شعرهای نخوانده p2

اونجا که فریدون مشیری میگه : گفته بودی که چرا محو تماشای منی؟ ‏آن چنان مات که یکدم مژه برهم نزنی ‏مژه برهم نزنم تاکه ز دستم نرود ‏ناز چشم تو به قدر مژه برهم زدنی

محمود درویش یه بار گفت : چه اشکالی دارد اگر بحث را ببازم و خنده اش را صاحب شوم ؟

آنکه دائم نفسش حس تو را داشت منم این چنین عشق تو در سینه نگهداشت منم آنکه در ناز ، فرو رفته و شاداب توئی آنکه دل کاشت ولی دلهره برداشت منم

خوشا دردی که درمانش تو باشی خوشا راهی که پایانش تو باشی خوشا چشمی که رخسار تو بیند خوشا ملکی که سلطانش تو باشی خوشا آن دل که دلدارش تو گردی خوشا جانی که جانانش تو باشی

امر به معروفم‌ نکن‌ معروف‌ من‌ چشمان‌ تو دینم‌ لبت‌ ، فکرم‌ غمت‌ ، جانم‌ میان‌ جان‌ تو

یک نفر دارد مرا هر دم هوایی می کند عاشقم کرده ولی بی اعتنایی می کند بی وفا با اینکه می‌داند دلم درگیر اوست مثل یک بیگانه او از من جدایی می‌کند

شاملو شاهکار کرد وقتی نوشت : آن آینه که می جستم تا بتوانم نقش وجودم را درا آن تماشا کنم ، تویی

دل به دلدار سپردن کار هر دلدار نیست من به تو جان می‌سپارم دل که قابل دار نیست

سخن ، بى تو مگر جاى شنیدن دارد ؟ نفس بى تو کجا ناى دمیدن دارد علت کورىِ یعقوب نبى معلوم است شهر بى یار مگر ارزش دیدن دارد