شاعر ایرانی "سهراب سپهری"

سهراب سپهری، شاعر، نویسنده ایرانی است. او از مهم ترین شاعران معاصر ایران است و شعر های او به زبان هایی ماننده: «فرانسوی، اینگیلیسی، ایتالیایی و اسپانیایی ترجمه شده است»

وی در14 مهر سال 1307(7 اکتبر 1928) زاده و در سال 1389(21اوریل 1980)درگذشت(به دلیل سرطان خون)

محله زندگی ایشان داخل قم، تهران، کاشان و اصفهان بوده و درحال حاضر ارامگاه او در امامزاده سلطان‌علی بن محمد باقر (که میتونید داخل عکس بالا مشاهده کنید) در روستای مشهد اردهال واقع شده است.

پیشه او مدرس در هنرستان هنر های زیبا، شاعر و نقاش بوده. وی در نقاشی از دستاوردهای زیبایی شناختی شرق و غرب بهره‌مند گشته بود که این تأثیرها در آثارش جلوه گر بودند. در آثار نقاشی اش رویکرد نوین و متفاوتی داشت به‌طوری‌که فرم‌های هندسی نخودی و خاکستری رنگش با تمامی نقاشان فیگوراتیو همزمانش متفاوت بود. او در نقاشی به شیوه‌ای موجز، نیمه انتزاعی دست یافت که برای بیان مکاشفه‌های شاعرانه اش در طبیعت کویری کارگشا بود. سپهری بیشتر نمایشگاه‌های داخلی آثار نقاشی اش را در «گالری سیحون» برگزار می‌کرد و عادت نداشت که برای روز معرفی در نمایشگاه شرکت کند.

(میتونید در تصویر بالا قسمتی از نقاشی او را مشاهده کنید) سهراب سپهری اثر های زیادی را خلق کرد هر کدام توضیح و داستان هایی دارد ولی از گران ترین نقاشی وی در 5 سال اخیر 11 میلیارد و 800 میلیون تومان فروش رفت

اکثر شعرهای سهراب سپهری در قالب نیمایی است. اشعار او دارای تصویرسازی‌هایی بکر و خلاقانه است. او با دیدگاه انسان‌مدارانه و آموخته‌هایی که از فلسفه ذن فرا گرفته‌بود به شیوه جدیدی دست یافت که «حجم سبز» شیوه تکامل یافته سبکش محسوب می‌شود. وی عادت داشت که دور از جامعه آثار هنری اش را خلق کند و برای رسیدن به تنهایی‌هایش «قریه چنار» و کویرهای کاشان را انتخاب کرده بود.

از شعر های سهراب سپهری: قايقي خواهم ساخت، خواهم انداخت به آب. دور خواهم شد از اين خاک غريب كه در آن هيچ‌كسی نيست كه در بيشه ی عشق قهرمانان را بيدار كند. قايق از تور تهی و دل از آرزوي مرواريد، همچنان خواهم راند. نه به آبی‌ها دل خواهم بست نه به دريا-پريانی كه سر از آب به در می آرند و در آن تابش تنهایی ماهی گيران می فشانند فسون از سر گيسوهاشان. همچنان خواهم راند. همچنان خواهم خواند: "دور بايد شد، دور." مرد آن شهر اساطير نداشت. زن آن شهر به سرشاری یک خوشه ی انگور نبود. هيچ آيينه ی تالاری، سرخوشی ها را تكرار نكرد. چاله آبی حتی، مشعلی را ننمود. (ادامه در اسلاید بعد)

از شعر های سهراب سپهری: قايقي خواهم ساخت، خواهم انداخت به آب. دور خواهم شد از اين خاک غريب كه در آن هيچ‌كسی نيست كه در بيشه ی عشق قهرمانان را بيدار كند. قايق از تور تهی و دل از آرزوي مرواريد، همچنان خواهم راند. نه به آبی‌ها دل خواهم بست نه به دريا-پريانی كه سر از آب به در می آرند و در آن تابش تنهایی ماهی گيران می فشانند فسون از سر گيسوهاشان. همچنان خواهم راند. همچنان خواهم خواند: "دور بايد شد، دور." مرد آن شهر اساطير نداشت. زن آن شهر به سرشاری یک خوشه ی انگور نبود. هيچ آيينه ی تالاری، سرخوشی ها را تكرار نكرد. چاله آبی حتی، مشعلی را ننمود. (ادامه در اسلاید بعد)

دور بايد شد، دور. شب سرودش را خواند، نوبت پنجره‌هاست." همچنان خواهم خواند. همچنان خواهم راند. پشت درياها شهری است كه در آن پنجره‌ها رو به تجلی باز است. بام‌ها جای كبوترهايی است كه به فواره ی هوش بشری مي‌نگرند. دست هر كودک ده ساله ی شهر، خانه معرفتی است. مردم شهر به یک چينه چنان مي‌نگرند كه به یک شعله، به یک خواب لطيف. خاک، موسيقی احساس تو را مي‌شنود و صدای پر مرغان اساطير می‌آيد در باد. پشت درياها شهری است كه در آن وسعت خورشيد به اندازه ی چشمان سحرخيزان است. شاعران وارث آب و خرد و روشنی اند. پشت درياها شهری است! قايقی بايد ساخت.