رمان قضاوت پارت ۳

فریاد زدم:‌«نه سیریوس! صبرکن، باید با هم حرف بزنیم! وایسا!» اما دیگر دیر شده بود. از کلیسا دویدم بیرون و اطراف را نگاه کردم اما خبری از سیریوس نبود. همه جا را گشتم تا اینکه مجبور شدم بپذیرم واقعا اینجا نیست. او مرا اینجا تنها گذاشته و رفته بود. ناراحت شدم. حالا مجبور بودم به تنهایی چند متر باقی مانده را تا ایستگاه کینگزکراس بروم و تنها وارد سکوی نه و سه چهارم شوم. هیچ وقت کاملا حس خانه را بهم نمیداد. هاگوارتز را میگویم.

درست است خیلی جای فوق العاده ای بود و درس ها هم اکثرا جذاب بودند اما من آنجا هیچ دوستی نداشتم. سیریوس پدرم بود و حتی با اینکه زود عصبانی میشد و خیلی هم کله شق بود خیلی دوستش داشتم. نمیدانستم چرا همه با من مشکل دارند. هیچ وقت کسی حتی نگاه هم بهم نمیکرد فقط اسلایترینی ها. طرز نگاه بقیه خیلی ناراحتم میکرد. من که گناهی نداشتم، مگر چه کار کرده بودم؟ به سیریوس هیچی نگفتم. دلم نمیخواست دلش را بشکنم، خودش به قدر کافی ذغذغه داشت. یکبار خیز برداشتم از بچه ها بپرسم اما جوری نگاهم کردند که انگار خل شده ام.

حتی بقیه هافلپافی ها، هم گروهی هایم هم دوستم نداشتند. هر شب تنها روی تختم دراز میکشیدم و به وراجی های هیجان زده ی بقیه هافلپافی ها گوش میدادم و آرزو میکردم کاش من هم همچین دوستی داشتم که میتوانستم همه چیز حتی رازهایم را با او در میان بگذارم. توی تابستان به سیریوس وابسته شده بودم و دلم نمیخواست از او جدا شوم. ولی من باید میفهمیدم او چرا تحت تعقیب است؟ سیریوس تمام روزنامه های پیام امروز را از من قایم میکرد.

بدون من اخبار گوش میکرد و تمام روز از ترس تعقیب کنندگانش ازخانه بیرون نمیرفت و خودش را در خانه حبس میکرد. با قلبی شکسته آه کشیدم. موهای پرپشت مشکی فرفری و کوتاهم را پشت گوشم زدم و چمدان سنگینم را با خود کشیدم. قلبم به سنگینی آن چمدان بود. گربه ی خط دار سیاه و قهوه ای یی داشتم که هر ترم آن را به هاگوارتز میبردم و برمیگرداندم. سیریوس البته از گربه ها متنفر بود اما از من متنفر نبود برای همین وقتی آنقدر سرش غر زدم که دیگر واقعا داشت از من متنفر میشد اجازه داد.

غمگین به گربه ام نگاه کردم و در بغلم گرفتمش. وقتی خواست فرار کند گردنش را خاراندم و رامش کردم. «پیشی تو تنها دوست منی. البته سیریوس هم هست عاش.قشم ولی خب اون بابامه و یه جورایی پس حساب نمیشه.» گربه میومیو کرد. نامش را ونزدی گذاشته بودم. به خودم دل و جرئت دادم و همانطور که ونزدی را بغل کرده بودم و چمدانم را دنبال خودم کشیدم. آنقدر ونزدی را فشار داده بودم و چسبانده بودمش به خودم که میتوانستم ضربان ضعیف قلبش را اجساس کنم. به خودم قوت قلب دادم و به سیریوس فکر کردم.

به خودم قوت قلب دادم و به سیریوس فکر کردم. از کسوی نه و سه چهارم گذشتم و به ایستگاه آشنا و قطار بخارآلود سریع السیر هاگوارتز خیره شدم و لبخند زدم. خودم را آماده کردم و سریع رفتم تا یک کوپه ی خالی پیدا کنم. نه اینکه دلم بخواهد تنها باشم اما اگر جمع های بقیه را به هم میزدم و در کوپه شان مینشستم معذب میشدم. از شانس خوبم برخلاف دفعه آخر توانستم یک کوپه خالی پیدا کنم. نشستم و چمدان را هل دادم زیر صندلی های قطار. ونزدی هم کنارم خوابش برده بود.

قطار سوت کشید و راه افتاد. نزدیک نیم ساعت بعد از اینکه قطار راه افتاد سرگرم تماشا کردن منظره سرسبز کوه ها بودم که در کوپه را زدند. فکر کردم حتما همان جادوگری است که هر بار چرخدستی خوراکیهای جادوگرها به سراغمان میآید اما او نبود...