به نام خالق آبی .

شب هارا در آغوش سیاهِ افسردگی میگذرانم‌ ، بیماری غم چندین سال است که در اتاقم پراکنده است و مدام تکثیر می‌شود و حتی به بالین من نیز رسیده است . من برای نوشتن این همه غم . . . کلمه کم آورده‌ام .

من بین سایه ها گم شدم ، چون چیزی که از من وجود داشت ، تنها حاله‌ی کمرنگی از زندگی بود .

انگار گریه تنها چیزی است که برایم در زندگی مانده ، انگار در آن مهارت دارم ، گریه کردن و گرفتن تصمیم های غلط .

آن چه در درون آدم می‌ماند ، بی نهایت بیشتر از چیزی است که به صورت کلمات بیرون می‌آید .