پوچ‌‌‌ ‌ ‌‌

باخبرم که جویای احوالم بودی؛از دوستانم شنیده‌ام که زندگی‌ات فصل بهار شده و شکوفه دادی، اما گاهی غصه‌دار من میشوی و به زردی پاییز میزنی. خبرم هست که دور تمام آن کافه‌های دونفره را خط کشیدی و نقشه شهر را عوض کردی میگویند از همان روزی که پیشانی‌ات را بوسیدم و گفتم مشکی که میپوشی به اندازه آسمان شب زیبا میشوی،رنگ دیگری به تن نکرده‌ای.

خودم هم میدانستم دلهره امانت نمیدهد، غذا نمیخوری، اتاقت شبیه سلول انفرادی میشود و ممکن است برای فراموش کردن من، دل زنِ دیگری را غرق در زیبایی و آرامشت کنی اما معشوقه‌ی بی‌تابم،حالا که مینویسم قلبم در گرو قلمم است و خیالم بر بلندای تارهای گیسوان پدر بودنت؛ گریه نکن جانم نم میکشی، انسان خاک است گِل میشود. تو زیبا بودی اما هرگز بی‌وفا نبودی

غصه نخور قلب من آینده پیشرفتش اینقدر برای انسان زیباست که هرگز دلی برای دیگری تنگ نخواهد شد اگر اشک حروف سیاهی‌هایم را خیس نمیکرد؛بیشتر از این‌ها برایت قلم میزدم تا بدانی هنوز در رگ من جریان داری. به افق و به با اراده‌ای که قرار است نام فرزندانت را انتخاب کند فکر کن و کمی آرام باش.

نگران من نباش عزیزتر از جانم من خوبم بهترم بهتر خواهم شد. فقط ریه‌ام ابری‌ست، من حالم خوب است فقط شب‌ها تا خانه را پیدا کنم کمی طول میکشد