🎻رز سفیدخشک 🎻

به دآسمان خیره شده بود ابر ها می‌ گریستند آسمان نعره میکشید طبیعت خشمگین بود او با خودش فکر میکرد آسمان چه چیزی را از دست داده است که این چنین شده است انگار انسانی است که در گرم( برعکس)ع.ش.ق را چشیده است

ناخودآگاه قطرات باران خودش روی چهره زیبایش جا گرفتند دانه دانه مانند مروارید هایی درخشان و زیبا چشمان آبی اش می درخشید مانند آسمان می گریست موهایش روی شانه هایش ریخته بودند و به جای آن که اوب.غ.ل .ش کرده باشد موهایش شانه هایش را پوشانده است ودیگر او ای وجود ندارد که در ب.غ.ل.ش فرو برود

ابر ها برای گل رز سفیدشان و دخترک همچو ماه داستان ما برای آدمی که صورتش زیر خاک بود می گریست هم همه ای در قلب دخترک بود که آسمان خروشان دل او را بیشتر به درد می آورد آسمان چنان برای رژ سفید ای که دیگر زنده نبود و خشک شده بود مانند دخترکی که قلب تپنده اش دیگر زیر خاک بود و ب.غل گرمش وجود نداشت...

🎻🎻🎻🎻🎻🎻🎻🎻