خلاصه ای از تاریخ علم نجوم

تاریخ نجوم را می توان به سه دوره تقسیم کرد: دوره زمین مرکزی، دوره کهکشانی و دوره کیهانی. آغاز دوره اول در تاریخ باستان است و پایان آن در قرن شانزدهم. دوره دوم از قرن هفدهم تا قرن نوزدهم طول کشید و دوره سوم در قرن بیستم آغاز شد و هنوز ادامه دارد

دوره زمین مرکزی: منجمان نخستین معتقد بودند که زمین باید در مرکز جهان باشد و فرض می کردند که خورشید، ماه و ستارگان به دور زمینِ ساکن می گردند. به طور عمده معطوف بود به مسائل علمی، به رابطه واقعی یا فرضی رویداد های آسمانی با حوادث زمینی و به جستجوی آسمان به خاطر یافتن نشانه هایی از وقایع سعد و نحس(خوش یومی یا بد یومی). امّا با این وجود کشف های برجسته ای در این دوران صورت گرفت. دایر ة البروج_مسیر ظاهری خورشید از میان ستارگان_به دقت تمام تعریف شد. دوره کامل کسوف و خسوف تعیین گردید و حتی در قرن دوم پیش از میلاد به حرکت محور زمین پی برده شد. پایان دوره زمین مرکزی در قرن شانزدهم با شخصیت بزرگ نیکولائوس کوپر نیکوس پیوندی نزدیک دارد

دوره کهکشانی: می توان گفت که نجوم جدید با این دوره آغاز می شود. کوپر نیکوس نشان داد که زمین، نه تنها مرکز جهان نیست، بلکه فقط یکی از سیاراتی است که به دور خورشیدِ مرکزی می گردد. معلوم شد که زمین، که به هیچ روی منحصر به فرد نیست، سیاره ای کاملاً معمولی است که به طرز معمولی، حر کاتی معمولی دارد. در حقیقت آشکار شد که خورشیدِ مرکزی خود ستاره ای از ستاره های بی شمار آسمان است؛ یکی از میلیارد ها ستاره همانند دور و بر ما است که برخی بزرگ تر و بعضی کوچک تر از خورشید، برخی سنگین تر و بعضی سبک تر از آن اند. در این دوره روش مطالعه نجوم، پیوسته علمی تر شد و انگیزه اصلی آن میل به شناخت و فهم قوانین بنیادی حاکم بر حرکت اجرام آسمانی و توضیح چیز هایی بود که بشر به چشم می دید. پیشرفتی که از قرن شانزدهم تا پایان قرن نوزدهم صورت گرفت، نتیجه تلفیق کار آمدی بود از رصد هـای پر دامنه، وسایل پیشرفته و کار نبوغ آمیز علمی. اطلاعات وسیعی که اهمیت بنیادی داشت. البته ورود تلسکوپ به نجوم توسط گالیله در سال ۱۶۱۰ میلادی نشانه مرحله مهمی در تکامل علم علم نجوم به شمار می رود.

دوره کیهانی: در این دوره آشکار شد که کهکشان ستاره هایی که خورشید ما به تعلق دارد، فقط یکی از کهکشان های بسیاری است که برخی بزرگ تر از کهکشان ما و بعضی کوچک تر اند. بخش زیادی از تحقیقات نجومی یک قرن اخیر به این کوشش اختصاص داشته است که تصویری کامل از جهان به دست آوریم تلسکوپ های نوری بزرگ تر و نیز تلسکوپ هایی عظیم برای کمک به این تحقیقات ساخته شده اند. در این دوره نجومی است که ما زندگی می کنیم و تا پایان آن راه درازی در پیش است. تا آنجا که دانش بشری اجازه می دهد می توان گفت که جهان ما از میلیارد ها کهکشان تشکیل شده و هر کدام از این کهکشان ها هم منظومه ای را با صدها میلیارد ستاره تشکیل میدهند. در دل هر منظومه کهکشانی، علاوه بر این تعداد ستاره، تعداد بی شماری سحابی نیز که عمدتاً مراحل پیش تولید ستارگان را طی میکنند، وجود دارند. کهکشان ما، کهکشان را شیری، خود بخشی از مجموعه چندین کهکشان، از جمله کهکشان امراة المسلسله یا آندرومدا است که به گروه محلی کهکشان ها موسوم است.

ممنون که تا آخر پست همراه بودید!