افسانه‌ی ری‌را.𖥔 ݁

"ری را"...صدا می آید امشب~ از پشت « کاچ» که بند آب~ برق سیاه تابش تصویری از خراب~ در چشم می کشاند.~ گویا کسی است که می خواند.~

اما صدای آدمی این نیست.~ با نظم هوش ربایی من~ آوازهای آدمیان را شنیده‌ام~ در گردش شبانی سنگین؛~ زاندوه های من~ سنگین تر.~ و آوازهای آدمیان را یکسر~ من دارم از بر.~

یکشب درون قایق دلتنگ~ خواندند آنچنان؛~ که من هنوز هیبت دریا را~ در خواب~ می بینم.~

ری را..ری را...~ دارد هوا که بخواند.~ درین شب سیا.~ او نیست با خودش،~ او رفته با صدایش اما~ خواندن نمی تواند~